Konkurs: Lalka moją największą pryjaciółką! - Forum

Mimo,że mam juz 27lat bardzo lubie zabawki:)a te śliczne lale...Moje wspomnienia z dziecinstwa nie są kolorowe tak naprawde za dziecka nigdy nie miałam nowej lalki nawet jednej.Bawiłam się lalkami dopiero, gdy koleżanka z sąsiedztwa do mnie przychodziła-ona miała ich kilka.Zabawa zawsze była bardzo udana,tak sie cieszyłam(to było uczucie które tak naprawdę ciężko opisać).Za każdym razem kiedy koleżanka musiała iść do domu ja juz myślałam kiedy znów przyjdzie...to było trochę tak jakbym czas odliczała do następnej zabawy...

Czasy mojego dzieciństwa przypadły na lata, w których każda lalka była tą wymarzoną i najpiekniejszą. Nasze lalki może nie miały tak pięknych sukienek, roześmianych buzi i wielu funkcji, za to my miałyśmy fantazję i mnóstwo koleżanek z podwórka, dzięki czemu nasze lalki nigdy się nam nie ludziły i nie lądowały w pudle na zabawki już po tygodniu. Wspomnień związanych z lalkami mam całe mnóstwo, ale najbardziej utkwiły mi takie historie....

Ja i moja siostra potrafiłyśmy godzinami bawić się naszymi 3 lalkami, przebierałyśmy je, czesały, kąpały, chodziły na spacery, a przed świątami Bożeg Narodzenia chciałyśmy je zrobić na "bóstwa", więc oprócz kąpieli chciałyśmy je nieco nawilżyć, dlatego "pożyczyłyśmy" od mamy krem Nivea i nakremowałyśmy każdą z nich. Niestety krem nie chciał się wchłaniać, więc wpadłyśmy na pomysł, żeby dodać nieco płynu do kąpieli. Efekt był niesamowity, a mina mamy nie wyglądała zbyt ciekawie.

Innym razem obie z siostrą swierdziłyśmy, że lalkom też pewnie nudzą się ich fryzury, więc nożyczki poszły w ruch. W kilka minut z długowłosych pięknych laleczek zrobiłyśmy istne straszydła. Doskonale pamietam moment, w którym położyłysmy nasze lalki w nowym fryzurach do wózków i wybuchnęłyśmy płaczem.

Najbardziej utkwiła mi w pamięci lalka, którą dostałam od matki chrzestnej. Była malutka i miała tak sympatyczną buzię, że od momentu, w którym ją zobaczyłam poczułam, że będzie to moja ulubiona lala. Punia, bo tak ją nazwałam była stałym towarzyszem moich zabaw,  aż do momentu, gdy mama niechcący nadrepnęła na nią i złamała jej rękę. Ryczałam kilka nocy, bo tłumaczenie "to tylko lalka" jakoś do mnie nie trafiało.

Była bardzo podobna do lalki Bibi, która jest nagrodą w tym konkursie, więc pomyślałam, że ucieszyłabym się pewnie bardziej niż moja córeczka, której ta laleczka również sie spodobała.

Lalki kocham do dziś. Mam pięcioletnią córeczkę i nie ukrywam, że spełniam marzenia zarówno córki jak i swoje :) Kiedyś zawsze marzyłam o domku dla lalek. Niestety nigdy go nie miałam. Moje dziecko ma piękny różowy pałac dla lalek Barbie i drewniany domek dla innych lal. Często wspólnie się bawimy :)

Ja swoje domki tworzyłam z kartonów. Pamiętam jak w wielkim kartonie wycinałam okienka, drzwi, jak próbowałam stworzyć jakieś mebelki, np. sklejałam do siebie kilka pudełeczek po zapałkach i miałam wysoką szafę z samych szuflad :) Ogromną frajdę sprawiało mi malowanie domku. W każdym niby pokoiku miałam inne kolory, wycinałam dywaniki z materiału, pościel, nawet firanki przyklejałam. Oj te pamiętne firany zapamiętam chyba do końca życia. Długo myślałam z czego by tu je zrobić i wpadłam na pomysł, że wytnę kawałek swojej z pokoju. Miałam nadzieję, że mama nie zauważy. Ale jednak spostrzegła "mały brak" :) Oberwało mi się nieźle :) 

Kiedy, jako sześciolatka byłam w szpitalu poznałam swoją prawdziwą przyjaciółkę, która towarzyszyła mi przez wiele lat, do czasu gdy jej głowa się nie rozwaliła :) Pewnego dnia do szpitala przyszła moja ciocia, chciała mi jakoś poprawić humor, bo musiałam tam być przez około miesiąc no i przyniosła mi właśnie "ją". To była lala. Piękna. Stwierdziłam wtedy nawet, że bardzo do mnie podobna. Miała brązowe oczka, jak ja, ciemne włosy też jak ja, trochę szeroki nosek i pełne różowiutkie usta. Jedyna rzecz jaka nas różniła, to wzrost. Lalka była ode mnie o głowę wyższa. Taka byłam szczęśliwa. Towarzyszyła mi zawsze i wszędzie. Spała ze mną w łóżku, chodziła na zmianę opatrunku, na świetlicę oglądać bajki, nawet do toalety :) Myślałam sobie wtedy, szkoda że nie potrafi mówić. Spiewała jedynie kołysankę... Pani pielęgniarka zaproponowała, żebym kładła swoją przyjaciółkę na łóżko obok, ale nie chciałam się z nią rozstawać ani na chwilę. Pewnie dlatego, że była ona z twardego plasiku :) Mój pobyt w szpitalu, dzięki niej no i oczywiście mamie, która również cały czas przy mnie była nie był aż taki straszny, jak wtedy mi się wydawało.

Przez kilka następnych lat bawiłam się swoją przyjaciółką. Któregoś razu stwierdziłam, że jestem już za duża i schowałam lalkę do szafy. Tak ją tam upychałam, że wkońcu odpadło jej pół głowy. Akurat ta połowa gdzie były włosy. Zakładałam sobie je potem na głowę i bawiłam się że mam perukę :)

W międzyczasie dostałam od św.Mikołaja bobasa. Był to moment, kiedy właśnie urodził się mój młodszy braciszek. Pewnie mama chciała jakoś sytuację załagodzić, bo byłam straaasznie zazdrosna :) Bobasek też został moją ulubioną lalką. Miał zamykane oczka, butelkę z mlekiem, które znikało, prawdziwego pampersa i wydawał dźwięki prawie jak mój brat. Zakładałm mojej lali brata ciuszki i te które ładniejsze, a na brata nie pasowały chomikowałam w swojej szafce. Coś mi się jednak nie zgadzało. Mój brat rósł, rosły mu włosy i ząbki, a mój bobas nie :( Dlatego musiałam mu domalować mazakami włosy :) 

Jak moja córeczka troszkę podrosła, wyjęłam swojego bobasa ze strychu i opowiadałam jej jak to mamusia była mała i bawiła się lalkami. Pierwsze pytanie, które padło z ust mojego dziecka, to: "Mamusiu dlaczego nie dbałaś o swoje zabawki? Ta lalka ma całą główkę brudną..." 

Moja ulubiona lala z dzieciństwa to szmaciana lalka Zuzia która uszyla mi mama. Pewnie wiekszośc z was pamieta piosenke ,,Zuzia lalka nie duza...'' i właśnie taka chciałam mieć. nie nową ze sklepu w pięknych strojach tylko uszytą ze szmatek z wielkimi oczami Zuzie uszytą przez moja mamę :) kiedy jeszcze nie miałam  wózka dla lalek to swietnie było Zuzi w odwróconym do góry nogami taborecie wylozonym wszelkimi poduszkami i kocykami :) troche rysowalam podlogi ale moja mama zawsze miala wielkie serce i nie potrafila mi odmowic takiej zabawy hehe. Zuzia towarzyszyła mi doslownie wszędzie :) Teraz sama mam córeczkę która ma 10 miesięcy i jeszcze jest zbyt ciekawa wszystkiego aby miala coś ulubionego choc musze przyznać że kupilismy jej z mężem szmacianą lalę - żółtą - i kiedy była maleńka i na nia patrzała to zawsze się śmiała :) nazywa sie Dorota ponieważ często jej spiewam ,,ta dorotka ta malutka '' :) jesli chodzi o nagrody w konkursie to lale są cudowne 

Kilka dni temu napisałam swoją odpowiedź w konkursie i dziś jej nie widzę CZEMU ??

       W dzieciństwie niewątpliwie lalki były moimi najlepszymi przyjaciółkami... A przewinęło się ich trochę. Plastikowa Grażynka, która wędrowała ze mną do zerówki, Ania z rękami na gumki (była wcześniej lalką mojego brata) - po niej odziedziczyłam imię, Ewa i Lola - przepiękne polskie lalki z do dziś istniejącej krakowskiej fabryki lalek - najpilniejsze uczennice w mojej wymyślonej szkole, szmacianka Zuzia z długimi pasiastymi nogami, dwa duże golasy, namiętnie wożone w ceratowym wózku, no i w końcu pierwsza wymarzona Barbie, którą w tamtych czasach kupowało się w Pewexie... Obcięłam jej włosy i pogryzłam nogi.

Jestem grubo po 30-tce. Kilka lat temu w second-handzie znalazłam lalkę - taką samą, jaką miałam w dzieciństwie. Kupiłam ją. Przywoływała beztroskie wspomnienie dzieciństwa, gwiazdkowe prezenty, zapach choinki z dawnych lat...

Obecnie jestem kolekcjonerką lalek. Mam ich sporo ponad 200 sztuk. Najstarsze z połowy XIX wieku, które może teraz wyglądem nieco przerażają, ale przecież ktoś się kiedyś nimi bawił, ktoś je kochał..., lalki drewniane, plastikowe, gumowe, celuloidowe, woskowe, szmaciane.... Odkupiłam też wszystkie swoje lalki z dzieciństwa. Teraz są to eksponaty muzealne. Czasem prezentuję je na wystawach, tak aby dzieci mogły zobaczyć, czym bawiły się ich babcie i mamy. Wśród dorosłych wywołują nostalgię. Obserwuję reakcje ludzi:  "taką lalę miałam, gdy byłam mała", "to moja Małgosia przecież!" 

Jestem kolekcjonerką wspomnień.

Część moich lal na zdjęciach tutaj... może odnajdziecie wasze wspomnienia:)

WYMODEROWANO

Cudny konkurs:) Pozdrawiam:)

Bo trzeba napisać w tym wątku a nie pod artykułem  o konkursie.

Kiedy byłam małą dziewczynką, a były to lata 80-te, posiadanie lalki bobasa to był wielki zaszczyt. Nie to co obecnie, gdzie w sklepach jest tak szeroki wybór bobasów i to jeszcze z różnymi funkcjami, potrafiącymi mówić, płakać, jeść. Moja lala nie umiała płakać, gaworzyć, płakać itd...Ale dla mnie najważniejsza! Miałam całą torbę ubrań bobaskowych ( oczywiście nie ze sklepu, a po jakiś dzieciach koleżanek mamy itd), wózek i jedną butelkę do karmienia. Lalka miała też zrobione posłanie na takim siedzisku, krześle starego typu, które wygladało jak kołyska.Pamiętam jak chodziłam z lalą na dwór na spacery. Umawiałam się z koleżanką i obie paradowałyśmy po osiedlu z wózkami, dumne jak pawie:P Często też umawiałyśmy się na zabawę naszymi niemowlakami w naszych domach. Pamiętam jak pakowałam wszystkie ubranka, butelkę do wielkiej torby, lalkę do wózka i szłam przez pół osiedla do koleżanki. Zajmowałyśmy się wtedy lalami jak mamusie- karmiłyśmy, przebierałyśmy, utulałyśmy do snu. Później niestety wyrosłam z lalki, a przy wyprowadzce część moich zabawek gdzieś zaginęła. Teraz sama jestem mamusią i codziennie obserwuję jak moja córka zajmuje się swoim bobaskiem:-)

Moje dzieciństwo było w latach 80-90. W tedy wchodziły klocki lego, Barbie i inne magiczne zabawki. Jednak to nie one były moimi ulubionymi zabawkami. Kiedy moja mama mnie urodziła, kupiła w peweksie za dolary, lalkę szmacianke, popularnie zwana Zuzia. Lalka zaczęłam się bawić w wieku 2 lat. Miała czarne włosy ze sznurka, buzie z namalowanymi policzkami, guzikami niebieskimi jako oczu, niebiesko czepek, fartuszek w kratkę itd. Była piękna. Mama wspomina, że jak już zaczęłam dobrze mówić, nauczyłam się piosenki dla mojej lalki. Na każdej rodzinnej imrezie, mój występ z lalka w ręku, był punktem kulminacyjnym. Lalka towarzyszyła mi przez długi czas. Była moja powierniczka, Przytulanka, przyjaciółka. W moim pamiętniku mam wpis z roku 1993, koslawe pismo, kleksy itd, wpis brzmiał - jak dosrosne będę miała dwoje dzieci, synka i córkę. Syn nazwę Kacper po przyjaznym duszkui a córkę nazwę Zuzia żeby i ona była moja przyjaciółka. Dziś mam 29 lat, dwoje dzieci, synka Kacerka i córkę Zuzie. Kiedy trochę podrośnie, dostanie moja lalkę, tak mam ja, spakowana w pudełku czekajaca na powrót swojej świetności. I ona, tak jak kiedyś dla mnie, będzie przyjaciółka dla mojej córki na wiele lat 

 ‘’Siadam i zamykam oczy……

I chcę widzieć piękną lalkę i pełno w dzieciństwie słodyczy.

Ja raczej lubiłam samochody i biegać z chłopakami,

A nie bawić misiami i lalkami.

Ale, .......ale jak na dziewczynkę przystało,

Samochody też czasami się w kąt rzucało.

LALKA PLASTIKOWA

Miałam jedną ulubioną,

Przez rodziców mi kupioną.

Zawsze było ona u mega boku,

Dotrzymując mi nie raz kroku.

Niestety łatwego życia ona nie miała,

Chodź dzielnie u mego boku w dzieciństwie wiele lat stała.

Będąc dzieckiem chciałam być lekarzem dzieci,

Zakładałam maseczkę na twarz i operowałam, co się da, nawet migdałek trzeci.:)

Moja lalka zatem była wiecznie chora,

Więc ja robiłam za jej osobistego doktora.

Nogi wyrywałam, stopy skręcałam,

A później wszystko ładnie bandażowałam,

Kremem nie raz lalkę wysmarowałam,

Bo takie dziecinne założenie miałam.

Później lata choroby mojej lalki poszły w niepamięć,

Tak podpowiada mi moja pamięć.

Lalka stała się moją kumpelką,

A ja jej fryzjerską nauczycielką.

Brałam nożyczki od mamy,

I robiłam z lalek piękne damy..

Strzygłam po swojemu,

Chodź nie podobało się to każdemu.

LALKA ZE SŁOMY

Na wakacje wyjeżdżałam na wieś do rodziny,

I tam tworzyłam w upalne lato swoje lalkowe ‘’Balbiny ‘’

Ze słomy one powstawały,

I wiele radości mi wówczas dawały.

Całe rodzinki ze słomy tworzyłam,

I się świetnie na wakacjach bawiłam.

LALKA SZMACIANKA

Raz kiedyś pies mi lalkę pogryzł,

I oczka jej brązowe odgryzł.

Łzami się zalałam,

A mama guziki szybko za oczy przyszywała.

Lalki moje często skrywały moje dziecięce tajemnice,

O których nie wiedzieli nawet rodzice.

Gdy dostałam raz czekoladki od babci,

Włożyłam je do lalkowych kapci.

Mama później lalkę prała,

I się bardzo nad kolorem wody po praniu zastanawiała.

LALKA MURZYNKA

Hit na tamte czasy niebywały,

Wszystkie wówczas dziewczynki mieć ją chciały.

Moja lala murzynka czasami mnie tak irytowała,

Że w kąpieli ze mną lądowała.

Chciałam ją szorować i myć godzinami,

By nie różniła się ona między innymi lalkami.

W środkach nie przebierałam,

I w paście do zębów często ją kąpałam.

Oczy już się otwierają,

I myśli do rzeczywistości wracają.

Lalki i laleczki moje z dzieciństwa chodź na chwile powróciły,

I w dobry nastrój mnie wprawiły!!’’

Idę sobie po galerii i wchodzę do sklepu z zabawkami. Widzę półki pełne kolorowych zabawek. Pełen wypas. Są klocki różnej wielkości, kolorowe. Są domki dla lalek, lalki – niemowlaki pijące i płaczące, mające gorączkę i kaszlące, ząbkujące i śpiewające. Jednym słowem dla każdego coś miłego. Są śliczne domki dla lalek, różowe, z mebelkami z samochodem. Lalki Barbie jako wróżki, panny młode, muszkieterki, elfy……. Idę dalej. Moim oczom ukazują się różnej wielkości robokopy, spidermeny różnej wielkości itp, auta zdalnie sterowane z podświecanym spodem. Każdy może znaleźć coś dla siebie, tylko jak tu zdecydować się na cokolwiek przy takim wyborze. Wędrując tak między regałami z zabawkami zaczęłam przypominać sobie swoje własne dzieciństwo. Nie było wtedy takiej ilości świetnych zabawek, lalki Barbie można było kupić w Pewexie i to nie była przyjemność ogólnodostępna. Mieć lalkę Barbie to było coś. Więcej czasu spędzało się na dworze. Na ulicy na której mieszkałam był rozsypany żwir, który kupił wujek na budowę domu. Pamiętam jak świetnie się po nim zjeżdżało.

Dla małego człowieczka był to nie lada wyczyn wspiąć się na sam szczyt żwiru i zjechać w dół. Kolejną atrakcją był piasek, też zakupiony przez wujka na budowę. Nie robiło się z niego babek, bo nie było foremek. Lepszą frajdę sprawiały zawody w przeskakiwaniu rzucanego piasku. To była nasza ulubiona zabawa, ale wujek po pewnym czasie się trochę zdenerwował że rozwalamy mu żwir i piasek po całej ulicy i zabawa niestety się skończyła.

Bardzo często bawiliśmy się też w berka, w chowanego oraz w podchody. Podchody to była moja ulubiona zabawa z okresu dzieciństwa. Teren do zabawy był dość rozległy, obejmował całą ulicę oraz pobliski lasek. Do dziś pamiętam z jaką pasją szukałam śladów, znaków oraz strzałek. Kolejnym ulubionym zajęciem było szukanie skarbów w pobliskim potoku.

Człowiek kiedy jest dzieckiem jest w stanie uwierzyć w każdą rzecz, którą się mu powie. Ja wierzyłam że w potoku ukryte jest złoto, oraz inne skarby schowane przez piratów. Razem z młodszym kuzynem poszukiwaliśmy z zacięciem tych wszystkich skarbów i wspaniałości, o których słyszeliśmy. Jedyne co znajdowaliśmy to puszki po konserwach, odcinki z wypłaty, opakowania po rożnych przedmiotach, jakieś ubrania itp. Ale nie poddawaliśmy się mimo wszystko i żyliśmy nadzieją że któregoś dnia ten skarb znajdziemy.

W dzieciństwie zdobyłam podstawowe umiejętności dotyczące wspinania się po drzewie. Drzewo było bazą danej drużyny a na poszczególnych gałęziach były mieszkania poszczególnych osób. Ja zazwyczaj zajmowałam środek. Umiejętność chodzenia po drzewach  pozostała mi do dziś i jest szczególnie przydatna w czasie gdy rosną czereśnie, najlepiej bowiem smakują prosto z drzewa.

Popularną zabawą w czasach mojego dzieciństwa była tzw „bitwa”. Robiło się broń z wielkich badyli i walczyło się nimi między sobą. Zjeżdżanie na tyłku z górki pokrytej trawą tez było bardzo pożądaną zabawą.

W między czasie robiliśmy przedstawienia dla dorosłych. Była to albo mini lista przebojów, albo teatrzyk. Z perspektywy czasu jestem skłonna stwierdzić, że przedstawienie przez nas przygotowane było naprawdę na wysokim poziomie.

Sceną była budowa, zadbaliśmy o jej wystrój  przynosząc z domu mnóstwo drobiazgów i rzeczy użytku domowego. Był scenariusz, a każdy miał wyznaczone role. Uczyliśmy się ich jakbyśmy co najmniej występowali w prawdziwym teatrze. Zadbaliśmy także o stroje i oprawę muzyczną. Zrobiliśmy zaproszenia. Na przedstawienie przyszli rodzice oraz sąsiedzi a za pieniążki zebrane z niego dorośli zrobili nam ognisko.

Oprócz tych wszystkich zabaw z koleżankami i kolegami miałam najlepszą zabawkę z dzieciństwa była to lalka baby born. Zawsze z nią wszędzie chodziłam, ponieważ uważałam ją za najlepszą przyjaciółkę. Lalka ta miała wiele funkcji dlatego była wyjątkowa. Mogła jeść, pić oraz załatwiać swoje potrzeby. Lalkę tą nazwałam Ala. Dbałam o nią jak o małe dziecko. Codziennie udawałam, że ją karmię, zmieniałam pieluszki i przebierałam. Moja lalka była dla mnie wyjątkowa dlatego miała dla siebie swój mały kącik. Miała także dużo zabawek i własny wózek i łóżeczko. Każdego dnia wychodziłam z nią na spacer. Była taka naturalna i urocza jak prawdziwa mała dziewczynka. Miała inteligentną buzię i nosiła okulary. Gdy poznało się ją lepiej stawałą się super przyjaciółką na wiele lat. Ona miała określony typ osobowości, sama nadałam imię mojej przyjaciółce – ALA, miałą podobne zainteresowania do moich i budziła największą sympatią. Wszystko robiłyśmy Razem. Bawiłyśmy się i zmieniałyśmy świat. Moja lalka zawsze była aktywna. Razem marzyłyśmy i dążyłyśmy do spełnienia swoich marzeń. Wierzyłyśmy we własne siły i uczyłyśmy się oceniać swoje możliwości. Byłyśmy dobre dla siebie i inspirowałyśmy się nawzajem. Nasza przyjaźń miała i ma niezwykłą moc i dzięki nam spełniają się nasze marzenia.

Zanim dostałam moją przyjaciółkę lalkę tak śpiewałam jej:

Na, na, na, na, nanna, na, na, na
Na, na, na, na, nanna, na, na, na
Na, na, na, na, nanna, na, na, na
Na, na, na, na, nanna, na, na, na

Kolorowy świat
Jest tak piękny wokół nas
- niczym tęcza pełna barw.
Narysuję cały świat.
Dzisiaj przyszedł do mnie list,
z tak dalekich stron
To od ciebie kilka słów,
załączony tęczy łuk.
Nie różnimy niczym się.
Uwielbiamy bawić się,
choć na krańca świata
nasze domy są.

Zostań dziś moją przyjaciółką.
Czeka nas nowych przygód wiele.
Jeśli chcesz spełniać swe marzenia
- zostań dziś moją przyjaciółką.
Bawmy się – to fantazji czar.
Woła nas wielkiej mody świat.
Spełnią się wszystkie nasze sny.
Twoja chcę przyjaciółką być.
Napisz proszę mi,
czy też zbierasz skarby swe?
Czy szkatułkę, tak jak ja,
bransoletek pełną masz?
Nie różnimy niczym się.
Uwielbiamy bawić się,
Choć na krańcach świata
nasze domy są.
Zostań dziś moją przyjaciółką.
Czeka nas nowych przygód wiele.
Jeśli chcesz spełniać swe marzenia
- zostań dziś moją przyjaciółką.
Bawmy się – to fantazji czar.
Woła nas wielkiej mody świat.
Spełnią się wszystkie nasze sny.
Twoja chcę przyjaciółką być.

Na, na, na, na, nanna, na, na, na
Na, na, na, na, nanna, na, na, na
Na, na, na, na, nanna, na, na, na
Na, na, na, na, nanna, na, na, na

Zostań dziś moją przyjaciółką.
Czeka nas nowych przygód wiele.
Jeśli chcesz spełniać swe marzenia
- zostań dziś moją przyjaciółką.
Bawmy się – to fantazji czar.
Woła nas wielkiej mody świat.
Spełnią się wszystkie nasze sny.
Twoja chcę przyjaciółką być.

Na, na, na, na, nanna, na, na, na
Na, na, na, na, nanna, na, na, na
Na, na, na, na, nanna, na, na, na
Na, na, na, na, nanna, na, na, na

 Fajnie jest powspominać sobie czasem swoje dzieciństwo. Najfajniejsze z tego wszystkiego było to, że mogliśmy się brudzić do woli i nikt na nas nie krzyczał. Umorusane dziecko nie było postrzegane w kategorii „patologii”. Dziś dzieci nie mają już takiej swobody. Ciągłe nakazy „tylko się nie ubrudź” sprawia, że dzieciaki nie mogą się czuć swobodnie i w pełni cieszyć się dzieciństwem. Co z tego że mają wiele pięknych zabawek, co z tego że mają kolorowe bajki jak przez głupotę rodziców nie mogą cieszyć się świetną zabawą. Dziś takie zabawy jak podchody, kolory czy też berek zaczynają odchodzić w zapomnienie. A szkoda, bo moim zdaniem postęp postępem, ale „stare” zabawy dla dzieci mogą być niejednokrotnie lepszym źródłem radości dla dziecka niż kolejna lalka Barbie.

Historia z moją ukochaną lalką sięga roku 1995, kiedy to zbliżały się moje 7 urodziny . Jakoże w tamtych czasach  w mojej rodzinie "nie przelewało się nigdy dotąd nie miałam urodzin w stylu "kinder balu" choć domowej roboty torcik i świeczki zawsze mnie witały w tym dniu  Aż do 7 urodzin...

Jakiś czas przed urodzinami moja o 10 lat starsza siostra Monika spytała mnie co chciałabym dostać w prezencie na urodziny? Odpowiedziałam że nie zależy mi na prezencie,bo bardziej chciałabym aby moje koleżanki mogły przyjść w tym dniu do mnie do domu i byśmy mogły się razem pobawić naszymi Barbie. 

Na kilka dni poprzedzających dzień moich urodzin moja siostra poprosiła abym zaprosiła swoje ulubione koleżanki i aby każda z nich przyniosła ze sobą największy karton jaki dadzą im panie ekspedienki ze sklepu i ulubioną lalkę Barbie. Umierałam z ciekawości co nas czeka ale Monika nie chciała zdradzić niespodzianki. Przekazałam tajemniczą instrukcję moim koleżanką i liczyłam dni do moich urodzin 

W końcu przyszedł 27 kwietnia 1995 roku i zadzwonił dzwonek do drzwi. To były moje koleżanki z wielkimi kartonami. Moja siostra proprosiła żebyśmy wszystkie poszły do dużego pokoju. Tam czekały na nas czasopisna, mazaki, nożyczki, klej, różne materiały i wiele innych rzeczy, Okazało się że będziemy robić domki z kartonów dla naszych Barbie  Aż zapiszczałyśmy z zachwytu!
Moja siostra służyła nam do poważniejszych prac jak wycicnanie okien w kartonie, a my musiałyśmy resztę wymyśleć i zrobić same! Zabawa była przednia, każda miała inny pomysł na swój domek. Posklejane pudełka po zapałkach słyżyły jako schody, jajka Tamagoczi służyły jako telewizorki w naszych dziecięcych pokojach. Na ścianach zawisły plakaty z wycinków z gazet. 

Gdy nasze domki były gotowe, moja siostra przyniosła wielką siatkę z której na środek pokoju wysypała wielku górę materiałów. Okazało się że przniosła je z pracowni krawieckiej w której pracowała nasza mama i z tych kawałków materiałów będziemy szyły ubranka dla naszych lalek Barbie (oczywiście z pomocą Moniki). Taki mini Project Runway  Każda z nas wymyśliła ubranko a Monika służyła pomocą zszywając igłą i nitką. 

Po zabawie pojawił się na stole tort i zdmuchnęłam 7 świeczek 

Choć dziś za niecały tydzień minie dokładnie 20 lat od tego wydarzenia do dziś na myśl o nim pamiętam nasz pisk zachwytu, nasz śmiech przy tworzeniu domków i moją dumę że mam taką wspaniałą siostrę 

Moje koleżanki choć o wiele zamorzniejsze, miały co roku huczne urodziny przez dłuższy czas zachwycały się moim dniem urodzin. Zachwycone ciągle mówiły jakie fajne mamy domki i ubranka 

Moja siostra już wtedy pokazała mi że nie trzeba mieć wypchanego portfela aby zadowolić dziecko. Trzeba za to mieć głowę pełną pomysłów, a dziecko będzie uśmiechnięte od ucha do ucha. 

Za niecały miesiąc sama po raz pierwszy zostanę mamą i właśnie takie warości będę chciała przekazać mojej córeczce 
Dla niej też pragnę wygrać cudowną lalę, która będzie towarzyszyć jej do pierwszych chwil narodzin, jestem pewna że od razu zaprzyjaźnią się i zostaną najlepszymi przyjaciółkami.

Pozdrawiam! 

Oczywiście, że pamiętam ukochaną lalę :) A raczej ukochane lale! Lal było mnóstwo, ale ukochane tylko dwie :) Pierwszą z nich była lala dzidzia Małgosia. Jakże mogłaby nosić inne imię, gdy moja mama to właśnie Małgosia! Dzidzia była cudna, miała prawdziwie niemowlęce rysy twarzy, oczka zamknięte na stałe, co nawet mnie nie denerwowało, bo tak pięknie, spokojnie wyglądała, zupełnie jak aniołek. Małgosia była moją lalową miłością do tego stopnia, że przez dłuuugi czas nbyłam pewna, że kiedy będę już miała córcię, nazwę ją właśnie Małgosią. Traf chciał, że nie tylko moja mama ma tak na imię, ale również mama tatusia mojej córci, więc siłą rzeczy imię zostało pominięte przy wyborze. W końcu, ile tych Goś może być w jednej rodzinie... Jeśli chodzi o Małogosię, pamiętam, że uwielbiałam ją ubierać, przebierać, przewijać, lulać i oczywiście karmić. Wózeczka dla lalek nie miałam, więc lala jeździła ze mną na spacery dziecięcym rowerkiem. Najbardziej utkwiło mi w pamięci wspomnienie, gdy ubierałam Małgosię we własną sukieneczkę z okresu niemowlęcego. Czułam wtedy coś magicznego, co trudno opisać. Chyba czułam się jak prawdziwa mama, która przekazuje swojej córce swoje skarby. Sukienkę mam do dzisiaj i moja córcia, Tola, tuż po urodzeniu również w niej chodziła :) Małgosi już nie mam, została oddana kolejnemu pokoleniu młodych mam, ale wspomnienia pozostały :) Mało tego, pozostało zamiłowanie do maluszków, dzięki czemu skończyłam studia pedagogiczne i mogłam pracować z dzieciaczkami :) Teraz moja własna córcia biega po domu, przytulając, karmiąc, całując, przewijając i usypiając swoją lalę, mimo, że ma dopiero 1,5 roku. Pewnie pójdzie w moje ślady!

Drugą moją lalową miłością jest do tej pory lala uszyta przeze mnie, kiedy miałam 8 lat. Inspiracją do jej stworzenia była piosenka "Zuzia, lalka nieduża", lala zatem musiała nazywać się Zuzia :) Najbardziej barwnym spomnieniem, które mam, dotyczącym Zuzi, jest moment, niedługo po jej uszyciu, kiedy chciałam dać ją w prezencie

młodszej dziewczynce, któą lubiłam się już wtedy opiekować. Uszyłam Zuzię dla niej, jednak w ostatniej chwili opuściła mnie odwaga i zwątpiłam we własne siły. Pamiętam, że szłam w stronę małej Dusi, z laleczką schowaną za plecami, zachęcana przez moją mamę i nagle dotarło do mnie, że dziewczynka na pewno mnie wyśmieje i wyśmieje Zuzię a na to nie mogłabym pozwolić ;) Wtedy zwątpiłam we własne siły i talent, dzisiaj szyję lale dla dzieciaków, można powiedzieć, zawodowo a mała Zuzia zawsze jest przy mnie :) 

Jak widać, lale z dzieciństwa miały ogromny wpływ na moje dorosłe życie. Mam nadzieję, że i moja Tola zakocha się w pewnej lali do tego stopnia, że zmieni to jej życie! 

Byłam typową chłopczcą.Jedyne co mnie odróżniało od bandy chłopaków z sąsiedztwa to dwa długie warkocze. Lalkami się nie bawiłam.nie miałam na to czasu.Jakos nie pasowały do zabaw w wojnę i przeszkadzały przy wchodzeniu na drzewo i rzucaniu czereśniami w rowerzystów. Az pewnego razu ,pamiętam to jak dziś,mama postanowiłazrobić ze mnie dziewczynkę:) i kupić mi lalkę. Ale to nie była zwykłą lalka-to była LalkamPolicjantka. W tamtych czasach dostać barbie i to jeszcze policjantkę,tylko ja wiem ile zachodu to kosztowało moją mamę i ile stania w kolejkach i kombinowania. Ale dla 5latki taki prezent to był ideał.Pokochałam ją od razu. Pamiętam że nie mogłam się nacieszyć.Spała zemną, kąpała się ,chodziła na spacery.Była taka jaką ja bym chciała być.Bo zawsze marzyłam o pracy w policji. Aż którego dnia moj kolega ,któremu bardzo się nie spodobaba obciął jej włosy.Pamietam jak rozpaczałam. Moja laleczka,ach co to była za czasy...A teraz kiedy w sklepie pełno jest wymalowanych lalek ,wyglądających jak nienaturalne maski,szukam wśród nich tych naturalnych. Bo chcę żeby córka miała dobre wzorce.Wolę kupić jedna a dobra niż 10 rozczapirzonych wampirzyc. 

Moją jedyną lalkę jaka posiadałam, była zwykła szmacianką

Uszyta przez moją kuzynkę na zajęciach praktycznych,

Kochana lala - wielu moich żalów i radosnych chwil powiernicą była,

Spałam z nią i na spacer chodziłam oraz wszędzie ze mną jeżdziła,

Raz z mama do dziadka i babci pociągiem jechałam, i ona koło mnie siedziała,

Ale gdy przyszło szybko wysiadać, gdzieś mi się zapodziała.

Na peronie, gdy wysiadłam już jej nie posiadałam.

Było dużo płaczu i żalu, bo pięć lat wtedy miałam i bardzo jej potrzebowałam.

Babcia jak się dowiedziało, to w prezencie mi czerwone korale dała.

To właśnie one, na pozostałe lata dzieciństwa zostapiły mi moją utraconą lalę.

Moje wspomienia z lalkami w dzieciństwie to bezpieczne miejsce i panujacy tam spokój i cała magia mojego strychu !!! Tam właśnie miałam schronienie przed całym złem świata ,tam zapominałam o porożakach ,tam liczyłam się ja i moje chwile z Alą i Marcinem ,tam była moja bezpieczna arkadia ,spokój i ukojenie -nawet najbardziej pochmurny dzień na strychu zamieniał się w słoneczne i dobre chwile pełne ciepła radości i szczęścia!!! 

Lalki dwie Marcin i Ala -Ja i wspaniały strych !!! 

Tam zawsze można było mnie znaleść gdzie błogo i fajnie spędzałam swoje chwile dziecinnych lat !!! Na strychu stał stół i krzesła ,były stare meble ,szafki i mnustwo nieuzytecznych rzeczy ,które czekały na swój czas . Ja miałam tam wspaniałą bawialnię !!! 

W meblach spakowane były nasze niemowlęce ubranka ,tetrowe pieluszki,ceratki,stało łużeczko i wózek ,w którym moja mama wychowała czworo swoich dzieci było tam jak w domu tylko ,że tam na strychu ja grałam pierwsze skrzypce i ja stawałam się z małej dziewuszki w kobietę ,która grała mamę ,tam dorastałam i mogłam zasmakować różnych ról mamy,pielęgniarki,kucharki ... Zyskałam nie tylko zabawę ,ale wchodziłam  w taką swoją magiczną welopostaciowość i ciągle mogłam być na pierwszym planie :) 

Moje dzieciaki Lalki Marcin i Ala pomagały mi realizować swoje dziecięce potrzeby i prgnienia bycie dla kogoś potrzebnym-doświadczałam tam ,tego w jak prostych i zarazem ważnych zabawach dziecka ,doświadczać tego jak bardzo ważnym człowiekiem stajemy się nawet gdy bawimy się lalkami i dbamy o to w tej całej zabawie by nasze dzieci lalki były zadowolone ,w naszej wyobraźni powiedziały mama dziekuje Ci ,Kocham Cię ,usmiecham sie do Ciebie itp. 

Wiele cudnych chwil spędzałam na tym swoim strychu z Ala i Marcinem -przebierałam ,przewijałam tuliłam ,kochałam -zawsze z troską o moje dzieci okrywałam kołderką ,tarłam jabłka by mogły coś zjeść ,przynosiłam mleko w butelkach,doczepiałam na taśemki smoczki -jak tam było cudownie i magicznie gdy mogłam stać się mamą choć lalek ,a jak ważnych w moim życiu :)

Te zabawy tkwią gdzieś we mnie do dziś !!! Dziś te zabawy weszły w codziennośc z tym ,ze mam prawdziwe dzieci i już nie na niby wyrażają swoje uczucia ,dziś te moje dziecinne zabawy i magia strychowych chwil trwaja w realnym odbiciu mojego życia jednak niejednokrotnie wspominam tamte chwile i wkładam dziś w tę zabawę ze swoimi dziecmi o wiele więcej serca ,starania ,cierpliwości -niewątpliwie te dziecinne zabawy odbijaja się w tej chwili trwania mojego życia,mojego szczęścia -jednak te dziecięce chwile ,dziecięcy świat ,dziecięcą wrażliwość i wszystko co wtedy się działo odbieram z sentymentem i mogę napisać ,że to były wspaniałe chwile i ważne -pozostana one na długo w moim serduszku . Zwłaszcza jak patrzę gdy moja córka bawi się Alą i Marcinem ,przebiera je ,podaje smoczek czy butelkę wspomienia wracają i opowiadam córkom jak bawiła się mama tymi lalkami !!!

Nie mają juz w prawdzie orginalnych ubranek bo zniszczyły je moje zabawy i wiek - Ala ma 27 lat ,Marcin ma 28 lat i wciąż są chętne do zabaw !!! Wspaniałe lalki i pamiątka ogromna dla mnie jako dojrzałej kobiety i dla moich pociech,które juz podejmują zabawy z nimi :)

Oto moje kochane Lalki !!! 

Marcinek 

Ala 

LALE MOJEGO DZIECIŃSTWA

Kiedy miałam kilka lat, razem z koleżankami z bloku - a było nas naprawdę dużo - wynosiłyśmy na trownik pod balkonami koce i swoje lalki, ubranka, łożeczka, wózki... Każdy to, co miał. A było to jeszcze pod koniec PRL-u, więc nie miałyśmy takich zabawek, jak współczesne dzieciaki. W każdym razie bawiłyśmy tym co było...  godzinami - w dom, w przedszkole, a czasami i we fryzjera - niejedna lala straciła swoje włosy. A kiedy byłyśmy starsze, miejsce na kocach zajęły lalki Barbie oraz wszystkie ubranka jakimi dysponowałyśmy. A trzeba zauważyć, że szyłyśmy je same! Futerka, sukienki, spodnie... To wszystko wychodziło spod naszych małych rączek i maszyn do szycia dla dzieci :) Miałyśmy też mebelki - made in Russia! Szafki, fotele i kanapy! Ja miałam takze przepiękną toaletkę z szufladkami, akcesoriami i lusterkiem w kształcie serca, wokół którego umieszczone były prawdziwe lampki. toaletka była prezentem na Boże Narodzenie i została kupiona przez rodziców w Pewexie. 

Zabawa zawsze była udana - bawiłyśmy się w przeróżne sytuacje -  w dom, w bal, w szkołę, w pracę... Lalki mają tę magiczną moc, że można się bawić nimi we wszystko! 

To były cudowne chwile. Nigdy nie wrócą i wątpię, by moja malutka córeczka bawiła się w ten sposób. Teraz i ona ma swojej lale - i bobasy, i te sznaciane - bardzo je lubi. A ja znowu przypomniałam sobie, ile mogą dać radości - zaczęłam wiec szyć dla nich ubranka i pościelki. I tak jak kiedyś, znowu spędzam czas z lalkami. W kócnu mam najlepszą towarzyszkę do wspólnej zabawy - własną córeczkę. 

Dawno temu miałam taką ukochaną szmacianą lalkę o mało oryginalnym imieniu Zuzia.

Zuzia była moją przyjaciółką, powierniczką i wierną towarzyszką zabaw.

Dosłownie wszystko robiłam z Zuzią: spałam, jadłam, spacerowałam, bawiłam się, podróżowałam, itp. Wszędzie ją również ze sobą zabierałam. Nic więc dziwnego, że lalka była wietrznie brudna, ciągle coś jej odpadało i do tego często się gubiła.

Zdarzyło się, że została w kościele, w autobusie szkolnym, w sklepie, w banku czy w piaskownicy.

Pewnego razu jednak zginęła naprawdę, niespodziewanie i w dziwnych okolicznościach.

Bawiła się ze mną w ogródku. Zostawiłam ją na chwilę na huśtawce, bo poszłam przynieść dla nas coś do picia, a kiedy po kilku minutach wróciłam, Zuzi nie było.

Zapłakana pobiegłam do domu po rodziców. Wytłumaczyłam im, że Zuzka zniknęła, że chyba ktoś ją porwał i trzeba jej szukać.

Tata stwierdził, że pewnie znowu zapomniałam, gdzie ją położyłam, albo bawiłam się w chowanego i gdzieś ją ukryłam.

Nie zdziwiłam się, że tak pomyślał, bo raz zimą była sytuacja, że bawiłam się w lawinę – zasypywałam Zuzię śniegiem, a później biegłam po sanki oraz łopatkę i jechałam jej z pomocą. W pewnym momencie zakopałam ją tak, że nie mogłam jej znaleźć. Wtedy tata musiał przekopać łopatą pół podwórka, zanim moja przyjaciółka się odnalazła.

Teraz jednak sytuacja wyglądała inaczej, ale mimo poszukiwań nie znaleźliśmy Zuzi.

Moja rozpacz była ogromna.

Wieczorem do drzwi zapukał nasz sąsiad. W ręku trzymał Zuzię – brudną, mokrą i trochę poprutą, ale żywą;). Ulga, którą poczułam i radość były tak wielkie, że aż się popłakałam. Chwyciłam moją zgubę w objęcia i długo, długo tuliłam, szepcząc jej słowa miłości.

Pan Andrzej odnalazł lalkę po powrocie z pracy. Leżała przy budzie razem z jego psem Burkiem.

Okazało się, że Burek wykopał sobie do nas dziurę pod płotem i kiedy mnie nie było, musiał przeleźć do naszego ogródka i porwać śliczną Zuzię!

Zagadka zniknięcia została rozwiązana, a ja już nigdy więcej nie zostawiłam Zuzi samej.

Pierwsza myśl związana z lalami wiąrze się z moim tatą . Gdy byłam małą dziewczynką tata był kierowcą cięzarówki. Jeździł za granice i tam kupował mi zabawki i mojemu bratu. Dla mnie lale a dla niego auta

Pamiętam jak pewnego dnia tata wrócił i przywiózł mi dużą lalkę, co na imię dałam jej Zosieńka 
Miała duże brązowe oczy, włosy do ramion lekko kręcone. Brzuszek materiałem wypchany. Sukienkę niebieską do kolan nosiła i pantofelki plastikowe w tym kolorze też miała. Pamiętam, że wózka dla lali nie miałam, więc woziłąm swoją Zosieńkę w swoim starym wózku, co duże koła miał i na paskach był. Swoim kocykiem w kaczuszki przykrywałam lalę i piosenki jej śpiewałam.

Lubiłam się bawić w troskliwą mamusie i dla Zosieńki gotowałam- z mąki i wody kleiki robiłam. Wtedy zosie na drewnianym taboreciku sadzałam,plecami o ścianę opierałam i łyżeczką od herbaty karmiłam. Gdy koleżanka z sąsiedztwa do mnie przychodziła do piasku  Zosię zabierałam. Wtedy udawaliśmy że jest na plaży i w wodzie się kąpie. Bo przecież jak piach to i woda:) Karmiliśmy ją piaskiem z listkami i zupki robiliśmy:D

Wieczorami lalę ze sobą kąpałam. Miała śmieszne włosy jak zmoczyłam jej to śmiesznie stały, w irokersa się układały

Lala Mimi lub Bibi są bardzo podobne do Zuzanki. Myśle że każda z nich stała by się najlepszą przyjaciółką każdej dziewczynki i z pewnością towarzyszyła by jej na spacerach i przy posiłkach



 

Urodziłam się w dość biednej rodzinie, gdzie nigdy się nie przelewało, ubrania miałam po starszym rodzeństwie (nie miałam siostry, więc często chodziłam w męskich rzeczach), zatem na zabawki rodziców również nie było stać. Bawiłam się lalkami jedynie wtedy gdy bylismy u kogoś w odwiedzinach czy gościach i tak akurat była jakaś dziewczynka, a z czasem po prostu w przedszkolu.

Z sentymentem wspominam jednak lalke, którą pewnego razu przyniosła mi mama - była "naga", nie pierwszej młodości, jednak - moja, na własność - nie musiałam jej nikomu oddawać, z nikim się nia dzielić na dłuższy czas. Dopiero jak troszkę podrosłam okazało się,  że to była stara lalka, znaleziona gdzieś na ulicy, porzucona, która mi umiejętnie rozweseliła dzieciństwo.

Dziś sama jestem matką, czasy się zmieniły - staramy się, aby naszej córce niczego nie brakowało, choć z drugiej strony nie szalejemy za tym co modne. Wierzę, że lalki zdobyte jako nagrody w konkursie, staną się dla zwycięzców powodem do dumy z racji faktu, że dadzą dziecku przyjaciółkę na lata, zdobytą w uczciwy i frajny sposób, taką, która od początku będzie miała swoją historię, inną niż te wzięte ze sklepowej półki...