Kolejny dramat polskich himalaistów - Forum

Tak, jak Oliwka pisała w innym wątku - Jest już pewne, że Artur Hajzer nie żyje

http://www.tvn24.pl/to-pewne-artur-hajzer-nie-zyje-kaczkan-widzial-jak-spada,338639,s.html

Przykre i smutne, że ludzie tak ryzykują... Czy ktoś z Was rozumie himalaizm? Bo ja nie do końca...

Niestety ... :(

No, ja też nie rozumiem, jak można podejmować świadomie takie ryzyko.....

A ja po części ich rozumiem... To jest ich pasja - jeden lubi gotować, drugi lubi fotografować inny bierze udział w wyscigach samochodowych a himalaiści zdobywają szczyty! Na pewno adrenalina jest ogromna a przeżycia niesamowite... Podziwiam ich za wielką odwagę! Takie tragedie są wpisane w ich "zawód". Wiadomo, że ryzyko wypadku jest ogromne ale tragedie zdażają się wszędzie... Nie wierzę dziewczyny że nie jeździcie samochodami bo boicie się że ktoś może w Was uderzyć i możecie zginąć... Tak samo jest z himalaizmem. Oni nie wchodzą tam, żeby zginąć...

Nie rozumiesz bo nie jest to Twoją pasją. Góry wyzwalają skarjne i silne emocja, poza tym większość osób która wspina się, jest uzależniona emocjonalnie ale i biologicznie.

Nie twierdzę, że nie.... Tylko ja nie ryzykowałabym w taki sposób mając rodzinę, dzieci, Męża.... Bałabym się i myślę, że strach byłby większy niż chęć zdobycia kolejnej góry...

WSPÓŁCZUJE RODZINOM. Mnie ten sport nie kręci, ale każdy lubi co innego. Ostatnio dwóch himalaistów zginęło a tera zkolejny. jakies fatum. Nie chciałabym, aby ktoś z rodziny zajmował się tego rodzajem sportem, bałabym sie i ciągle moje zycie byłoby niespokojne

napisze tylko miałm przyjemność znać pana Artura osobiście super człowiek . Ale robił to co kochał i na zawsze został w górach ,ludziom  ,którzy nie podzielaja tej pasji cięzko jest to zrozumieć a to ,że nie liczył sie z rodzina   ,,, nieprawda widziałam jak kocha swoją zonę i synów , Iza dzieliła z nim jego pasje i hobby . Szkoda, że odszeł w tak młodym wieku móg jeszcze wiele zdziałać  .

Naprawde wielka szkoda

Taka pasja - wielkie ryzyko. Przykro, ale to był jego wybór, robił, to co kochał jak pisze rozza26. 

[*]

A ja nie rozumiem tych z Was, Szanowne Panie, które piszą, że rozumieją takie pasje. Rozumieją, bo ich to nie dotyczy. Gdyby to ich partner, ojciec ich dzieci zajmował się takim ryzykownym hobby, to z pewnością miały by inne podejście. Bo w himalaiźmie jest podobnie jak w jeździe na motocyklu, pytanie nie brzmi czy wydarzy się nieszczęście, tylko kiedy to się stanie, bo to, że się wydarzy, jest pewne...

Dlatego drażnią mnie teksty typu: wydarzyła się tragedia, bo to nie była żadna tragedia, tylko świadomy wybór kolejnego kandydata na mrożonkę. Tragedią jest upadek samolotu, w którym giną pasażerowie, czy katastrofa kolejowa, bo w obu przypadkach pasażerowie nie mają wpływu na swój los, natomiast odpadnięcie ze ściany lodowca, pęknięcia liny bungy, upadek motolotni, czy nieotwarcie się spadochronu to nie są żadne tragedie, tylko zdarzenia, które były do przewidzenia i w jakimś stopniu spowodowane "na własne życzenie". Jeżeli ktoś gra w rosyjską ruletkę, to gdy przestrzeli sobie łeb też nikt się nad nim nie rozczula...

Pasja - pasją, życie - życiem.

Na pewno wiekszość z pasji nie wiążę się aż z takim ryzykiem. Ci którzy decydują się na ekstremalne pasje mają świadomość, że pewnego dnia mogą to życie stracić ale na pewno nikt z bliskich, chociaż wie z czym się to wiąże, nie jest przygotowany na takie wiadomości.

Jasne, bo każdy kto wychodzi w góry  jest skazany na śmierć. Katastrofy lotnicze, czy kolejowe również się zdarzają, więc może ktoś kto wybiera się w podróż, w razie wypadku ginie na własne życzenie, bo przecież wiadomo, że samoloty czasem spadają, a pociągi się wykolejają. Zakażmy podróżowania samochodem- przecież tyle wypadków codziennie ma miejsce- to jest dopiero głupota wsiadać za kierownicę.

Poza tym wydaje mi się, że nie można wartościować czyjejś śmierci.

A ja uważam, że jeśli partner, czy mąż już wchodząc w związek nie ukrywa takiej pasji , to tak jak wyjście w góry jest na własne ryzyko, tak i związek z kimś kto ma taką pasję jest na własne ryzyko.

Owszem jeśli chodzi o dzieci, to One już wyboru nie mają, ale myślę , że zanim wydała bym taki osąd porozmawaiła bym z rodzinami, na pewno na śmierć nikt gotowy nie jest, ale jeśli ktoś dzięki takim czy innym pasjom czuje się spełniony nie widzę powodów aby mu tego zabronić.

A tragedią to mimo wszytsko jest bo ktoś zginął, a dla mnie każda śmierć może być tragedią czyli ogromnym nieszczęściem.