Rodzice czy dzieci? - Forum

O to tak dokładnie :) Ja już mówiłam/pisałam - każdy wierzący  czy nie wychowa swoje dziecko zgodnie ze swoimi przekonaniami i nikt nikogo do zmiany nie przekona, ale różne wychowanie nie oznacza złe wychowanie.

Lepiej bym tego wszystkiego nie ujęła.

Dla katolika sprawa z wychowywaniem dziecka w swojej wierze jest jasna, dla protestanta tak samo, dla niewierzącego najczęściej też (o ile nie bawi się w hipokryzję pt. "Weźmiemy ślub kościelny bo będzie ładniejsza ceremonia, bo rodzina naciska, bo znajomi też biorą, bo będzie biała kiecka, tak wypada, ochrzcimy dziecko bo też tak wypada, potem też już pójdzie z górki"). Nie da się dziecka całkowicie odsunąć od tego w co się wierzy albo i nie, bo dziecko cały czas nas obserwuje. Najważniejsze, żeby wychować dziecko w przekonaniach, których sami jesteśmy pewni w 100%, nauczyć szacunku i tolerancji dla innych wyznań lub też ich braku, o nich również przekazać podstawową wiedzę. I co najważniejsze - nie doprowadzić do fanatyzmu w żadną stronę. A sam wybór i tak będzie należał do dziecka.

Napisałam to samo wcześniej ;) To chyba hipokryzja i kryzys wiary rodziców są teraz największym problemem.  Deklarują coś, czym nie żyją i nie dziwi mnie, że temat religii z dzieckiem traktują pobieżnie.  

Przecież w większości się zgadzamy w tym wątku. Jedynie co do tego wyboru przez dziecko - nie zgodzę się. Dlaczego? Małe dziecko identyfikuje się mocno z rodzicem - wierzącym i niewierzącym. To rodzic uczy wiary bądź niewiary. Nastolatek weryfikuje - czy rodzic, który uczy zasad danego wyznania, faktycznie tym żyje. Nastolatek albo się buntuje albo pozostaje wierny. Zdarza się przecież też, że w ramach buntu dziecko niewierzących rodziców interesuje się jakimś wyznaniem. Ale to dorosły wybiera - już nie na zasadzie buntu, ale dlatego, że chce. 

Nie na zasadzie kary i strachu, ale z miłością i szacunkiem. Rozumiem, że brak religii to od razu kara i strach? Tylko, że to religia straszy piekłem i karą za grzechy. -  jednak nie zrozumiałaś mnie. Napisałam, by uczyć wiary z miłością, a nie strasząc, co chyba jest jasne. Np. chrześcijaństwo najpierw mówi o Miłości Boga,  potem o grzeszności człowieka. 

Centaurek, ateista i wierzący nigdy się do końca nie zrozumieją, ale ile się mogą od siebie uczyć! ;)

Wątek na głównej, co za zaszczyt :) Jest jeszcze jeden o zmywaniu naczyń może jutro sie pojawi :) A już tak poważniej to cieszę się, że zgadzamy się w tym, że czy to w katolicyźmie, judaiźmie,islamie czy protestantyźmie,czy w jakimkolwiek innym wyznaniu,bądź bez przynależności do żadnego, istnieje potrzeba wpajania dzieciom podstawowych zasad moralnych, w skrócie "nie czyń drugiemu co tobie nie miłe".Patrząc i słuchając co dzieje się z dzisiejszą młodzieżą włos na głowie sie jeży.Pamiętajcie rodzice to od Nas w dużej mierze zależy na jakich ludzi wyrosną nasze dzieci.Wychowanie potomstwa na dobrych ludzi to jest dopiero wyzwanie.Dobrej nocy życzę wszystkim rodzicom.Do jutra. :)

„Słuchaj, Izraelu: Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa. A ty masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całą swą siłą życiową. I te słowa, które ci dzisiaj nakazuję, mają być w twoim sercu; i wpajaj je swym synom, i mów o nich, gdy siedzisz w domu i gdy idziesz drogą, i gdy się kładziesz, i gdy wstajesz. I przywiąż je jako znak do swej ręki, i będą ci służyć za przepaskę między twymi oczami; i wypisz je na odrzwiach swego domu i na swoich bramach” (Powtórzonego Prawa 6:4- 8).

„Ty jednak trwaj w tym, czego się nauczyłeś i w co po przekonaniu się uwierzyłeś, wiedząc, od jakich osób się tego nauczyłeś i że od najwcześniejszego dzieciństwa znasz święte pisma, które mogą cię uczynić mądrym ku wybawieniu przez wiarę związaną z Chrystusem Jezusem. Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauczania, do upominania, do prostowania, do karcenia w prawości, aby człowiek Boży był w pełni umiejętny, całkowicie wyposażony do wszelkiego dobrego dzieła” (2 Tymoteusza 3:14- 17).

Najpierw samemu należy dobrze poznać swoją religię. Porównać zdobytą wiedzę z Pismem Świętym - czytać je co dzień razem z dziećmi od najwcześniejszego dzieciństwa. Uczyć dzieci o Bogu na podstawie otaczających nas dzieł stwórczych.

Nielogiczne - dlaczego np. muzułmanin dobrze poznający swoją religię miałby porównywać swoją wiedzę z Pismem Świętym? Dlaczego ktoś, kto przeczytał i zrozumiał Pismo Święte i potraktował je jak zbiór mitów żydowsko-sumeryjsko-egipskich miałby czytać je co dzień z dziećmi? Raz za czas warto przeczytać dziecku choćby Andersena - jego baśnie też mają głebokie przesłanie i uczą miłości. Podobnie jak choćby "Serce" Amicisa.

Wyobraźmy sobie taką sytuację, że jestem rodzicem wierzącym w Boga i Bogu i mam dziecko, które chcę uczyć o Bogu. Jako chrześcijanin zaczynałbym od podstaw, czyli Dziesięciu Przykazań. Żeby mieć całkowitą pewność, że dobrze chcę przekazać wiedzę na ich temat, postanowiłem sprawdzić je zarówno w Katechiźmie jak i w Piśmie Świętym.

Oto 10 przykazań za Katechizmem:

1. Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną.

2. Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno.

3. Pamiętaj, abyś dzień święty święcił.

4. Czcij ojca swego i matkę swoją.

5. Nie zabijaj.

6. Nie cudzołóż.

7. Nie kradnij.

8. Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.

9. Nie pożądaj żony bliźniego swego.

10. Ani żadnej rzeczy, która jego jest.

A teraz 10 przykazań za Pismem Świętym [BT wyd II]:

1. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!

2. Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest w niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu ani im służył.

3. Nie będziesz wzywał imienia Boga twego, Jahwe, do czczych rzeczy.

4. Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci twego Boga, Jahwe. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram.

5. Czcij ojca twego i matkę twoją.

6. Nie będziesz zabijał.

7. Nie będziesz cudzołożył.

8. Nie będziesz kradł.

9. Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek.

10. Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego.

Z powyżyszego nastąpiła niezgodność części przykazań i ich kolejności pomiędzy Katechizmem a Pismem Świętym. Jako chrześcijanin wierzący Bogu moją wiarę popieram czynem - kieruję się Jego Słowem, Pismem Świętym - i przekazuję wiedzę z PŚ.

Julka jest ochrzczona i nie wyobrażam sobie, by było inaczej.

To nie przeszkadza jej w przyszłości samej zdecydować o wyznaniu.

Grzesiu, widać póki KK stoi, nei spoczniesz, aby go podważać... ale w sumie nie dziwię się. Bo przy kwestii przykazań punktem wyjścia wg mnie jest dobra wola. Jeśli ktoś jej nie ma, to nigdy nie zrozumie (nie będzie chciał zrozumieć?). A to bardzo proste. W Bilblii są Przykazania spisane językiem autora Księgi, nie wyrwane z kontekstu tylko umiejscowione w czasie i przestrzeni, połączone ze wskazaniami dla konkretnych ludzi na konkretny czas. Wersja Katechizmowa stanowi niejako hasłowe przedstawienie 10 Przykazań. Mówienie, że Kościół je zmienił, jest nie tylko śmieszne ale i nielogiczne, bo gdyby tak było, to przecież cwani "batmiani" usunęliby również oryginalny zapis z Biblii. Tymczasem robią coś odwrotnego - na każdym kroku Kościół zachęca do czytania Biblii :)

Co do fałszowania, to chyba najbliższy i najjaskrawszy przykład sam zaserwowałeś, prawda? :-)

Myślę, że dziecko powinno samo w dorosłym życiu decydowac o swoim wyznaniu. W sumie tak się dzieje więc nie widzę problemu.