Ogromne baseny :( - Forum

Takie baseny to fajna rzecz. Ale TYLKO I WYŁĄCZNIE dzieci powinny przebywać w wodzie pod opieką dorosłych!!!! My mamy mały basen, ale i tak chłopaki nie mają prawa wstępu do niego, jeśli nie ma mnie lub Męża w pobliżu. Czasem nawet w maleńkim basenie dziecko się poslizgnie, i zachłyśnie i tragedia gotowa...A w takim dużym basenie to już wogóle...

Oliwka miała a chłopcy mają baseniki ale takie na ich miarę i zawsze są pod opieką nigdy sami...

ja też mam malutki basen i koniecznie musi być ktoś przy dzieciach -inaczej sobie tego nie wyobrażam... nawet nie chcę myśleć co by było gdyby... 

jednak znajoma ma inne zdanie na ten temat -"a co się im tam stanie?" powiedziałm jej ,że nawet może dziecku zrobić się słabo od słonka i może stracić świadomość chwilowo ... może wyślizgnąć się z koła i starsza nie będzie umiała jej pomóc ... 

dostałam odpowiedź " ty zawsze widzisz nawet zabawę czarnym scenariuszem !!! " mówię ,ze to nie czarne scenariusze ,ale przewidywanie ,odpowiedzialność i zapewnienie dziecku jednej z podstawowych potrzeb dziecka -bezpieczeństwa ... puściła ignorancki uśmiech ,wzruszyła ramionami i nie chciała słuchać więcej na temat zapewniania dziecku rozrywki ... zachowanie zdrowego rozsądku i dorosłości powinno być na pierwzym planie ,ale skoro znajoma wie lepiej ,to zamilkłam :( 

Nie rozumiem podejścia Twojej znajomej. Tak, jak piszesz...Bezpieczeństwo przede wszystkim... W tamtym roku przymierzałam się do kupna takiego basenu...Stwierdziłam, że jeszcze mamy na to czas, może w tym roku się skusimy...Jednak jesli już, to kupimy taki z przykrywą, aby chłopaków nie kusiło czasami, jak nas nie będzie w poblizu...

ja też jej nie rozumię ... ale skoro wie lepiej i nie ma ochoty na słuchanie i wie co jest najlepsze dla jej dziecka to nie będę wcinać swoich pieciu groszy ... 

Ewka, czasem takie słowa pomogą komuś ''zejść na ziemię'' i zacząć myśleć!! 

Tak samo kiedyś ,wyjechały same na wieś rowerami ... wieś mała ,ale ruch jest czasami jedzie tych samochodów w nasze strony ,że cho ..cho... i widziałam jak jedna z nich nie ustąpiła pierszeństwa i samochód trąbił i gwałtownie hamował ... powiedziałm jej o tej sytuacji ... ona mi tak: niech się uczą na błędach ... kurczę ... nie wiem czy ona nie dorosła do roli matki i odpowiedzialności ,czy co ?... 

Teraz widzę ,ale milczę -jednak moje matczyne serce krzyczy ... 

oby u niej tak było ... 

Oby...

Ja bym chciała taki basem w domu. Nie trzeba jeździć nad wodę, wystarczy wyjść do ogrodu;) Ale z drugiej strony... Niebezpieczny jest taki sprzęt, jeśli się nie dopilnuje dzieci...

Co prada to prawda, przy dzieciakach trzeba mieć oczy dookoła głowy! Nawet jak są  woda jest zawsze niebezpieczna, nawet w wannie!

oj tak ... 

niegdyś oczka wodne na czasie były ... ilu dzieci się w nich znalazło ???... bardzo wiele ... :(

Ja mam oczko wodne od lat. Mateusza nigdy nie ciągnęło do niego. Powiedziałam mu, ze to jeziorko dla rybek i ludzie się w nim nie kąpią i to wystarczyło. A jak przyjemnie z tarasu patrzeć na pływające rybki. Jeżeli chodzi o bezpieczeństwo to myślę,że trzeba z dziećmi od małego rozmawiać jak się zachować w różnych sytuacjach. Np. Mateusz jako nastolatek wyjeżdżał z grupą kolegów, na rowerach na "domek" do Partęczyn. I co miałam z nimi jechać i ich pilnować? Znałam ich grupę ("dobre dzieci" znali się od przedszkola), przypomniałam o zasadach (nie chodzić samemu do wody, nie popisywać sie, "0" alkohou itd). Wracali po 2-3 dniach zdrowi, weseli, zrelaksowani. Jak już nie raz pisałam, Mateusza od najmłodszych lat przyzwyczajałam do odpowiedzialności za siebie i innych i nigdy się nie zawiodłam. 

Soniu, przepraszam z góry za to co napiszę ale wydaje mi się, że z takim podejściem wychowuje się przyszłych "inwalidów"... Twoi synowie nie mają 2-3 lat. To są już "byki" i muszą kąpać się pod okiem mamusi w małym jak sama piszesz basenie ogrodowym?

Dzieciom trzeba dać wolność, nie mówię o skrajnych przypadkach zostawiania malucha w wielkim basenie pod okiem 10latki ale kurde- dzieci same na rowerze? O zgrozo...

Ja żyję, mam się dobrze a całe dzieciństwo moi rodzicie nie mieli 100% pewności gdzie akurat przebywam - na wsi u dziadków latałam po drzewach w sadach sąsiadów (nikt nie stał na dole żeby mnie złapać jakbym przypadkiem spadła), jeździłam na rowerze sama, często nie wracając do domu na obiad bo tak się dobrze bawiłam i rodzice nie uruchamiali GPS w telefonie, żeby mnie odszukać.W trakcie tygodnia w mieście (mieszkałam w Warszawie) po szkole do późnego wieczora ganiałam z koleżankami po dzielnicy udając że uciekam przed wielkimi gąsienicami ( pociagami), wisiałam do góry głową na trzepaku itd.

Oczywiście, zdarzały się jakies wypadki- młotek wbity w kolano, po którym do dzisiaj mam bliznę, paniczny strach na samym czubku drzewa bo zobaczyłam pająka i koleżanka musiała z drugiego końca wsi ściągac swojego brata, żeby mnie zniósł z drzewa- przezyłam a samo znoszenie przez starszego brata koleżanki wspominam szalenie miło.

Naprawdę jestem wdzięczna moim rodzicom za to, że dali mi swobodę życia, bycia kim chcę i popełniania błędów .

Mam wrażenie, że współczesni rodzice powariowali ( i błagam bez tekstów w stylu "nie masz dzieci, nie znasz się"...) - komórki, sprawdzanie, kontrolowanie... a gdzie te dzieci mają się uczyć życia, ponoszenia konsekwencji swoich decyzji itd?

Miałam to samo na myśli co Monika_Pe, tylko może nie tak dosadnie napisałam. Wiem-jestem starej daty, pamiętam jak żyło się w czasach mojego dzieciństwa i młodości. Rodzice nie mieli czasu "pilnować " dzieci (moi mieli duże gospodarstwo). Były najpierw obowiązki, pomoc w domu, a później była wolność- wychodziło się na kilka godzin na wieś, do koleżanek, czasem się psociło i myślę że byliśmy szczęśliwsi jak dzieci teraz.

W ten sam sposób wychowywałam syna: "najpierw to co konieczne, potem co pożyteczne, na końcu co przyjemne"- co się tłumaczy: najpierw nauka potem obowiązki domowe, na końcu przyjemności. I to chyba były dobre metody, bo się sprawdziły. Syn jak przyjeżdża, pyta w czym ma mi pomóc, więc nauka nie poszła w las. 

Zgadzam się z wamat i Moniką Pe.

Też latałam po drzewach, wsiach, lasach i parkach, w wieku 12 lat chodziłam z bratem na basen miejski, przez całe wakacje. Basen był oddalony od domu o jakieś 3 km. Nie było telefonów.

W ogrodzie mamy basen, duży, cudowny. Kąpiemy się w nim wszyscy, a najbardziej lubi go Hania. Oczywiście pod naszą opieką, bo ma 2 lata. Ale w zeszłym roku pływała sobie w kole (ze specjalnym miescem na nózki) a my obok basenu piliśmy z męzem mrożoną kawę. Nie widze, w tym nic złego. Podobnie jest z placem zabaw Hania sama wsoina się na zjeżdżalnie, po drabinkach, lub kamykach, zjeżdża sama. A jak husta się na hustawce, to krzyczy mocniej mamo, mocniej. Mocniej już nie można . Jest odważna ale bardzo roztropna. Spaść i złamać nogę można nawert z krwęnkika, a utopić się w przysłowiowej łyżce wody.

Nie dajmy się zwariować, cieszmy się wolnością i uczmy nasze dzieci odpowiedzialnej zabawy. Odpowiedzialna zabawa nie zawsze oznacza kuratelę rodziców.

i wyprzedzać ich szalone myśli :)

i moja mama tak Nas wychowała :)

chciałabym mieć basen ale ze względó bezpieczeństwa w tej chwili nie myślę o tym. Mój synek jest za bardzo ciekawski, najgorsze gdyby nie było mnie w pobliżu. Wolę dmuchac na zimne...

Nie przepraszaj...

Nie masz za co:

Każdy jednaqk zna swoje dzieci..

I dla ich bezpieczeńastwa- czuwa...

Soniu uwierz mi, że moi rodzice nie mieli ze mną łatwo: próbowałam wyjść z mieszkania przez okno (z 3 piętra!), wbiłam sobie młotek w kolano (do kości, blinę mam na połowę kolana), szalejąc na wersalce rozbiłam łuk brwiowy (kolejna blizna do kolekcji), idąc prostą drogą upadłam i wbiłam sobie róg leżącej cegły w piszczel (jeszcze jedna blizna), u dziadków, żeby nie jeść śniadania wychodziłam z domu przez... balkon i tak, żeby nikt mnie nie zauwazył wymykałam się z podwórka do koleżanki. W wieku 9 lat (trwało to do 22 roku życia) rodzice wysłali mnie na pierwszy obóz harcerski na 3 tygodnie, do lasu, bez jakiejkolwiek możliwości skontaktowania się ze mną w trakcie jego trwania, niejeden raz spadałam z trzepaka, sama chodziłam na spacery nad rzekę, sama zjeżdzałam na sankach (lub jak sanek nie było na worku z sianem), w wieku lat 6 chciałam zobaczyć jak wygląda pod tymi sankami snieg - efektem są zdjęcia z Wigilii w przedszkolu na której mam całą buzię w strupach ale usmiech od ucha do ucha.

Moi rodzice znali moje zdolności autodestrukcyjne aż za dobrze ;-)

Rodzice zawsze tłumaczyli mi jakie mogą być konsekwencje moich zachowań, co z czym się wiąże, czego unikać itd. Dzięki takiemu wychowaniu a nie trzymaniu pod kloszem jak miałam 9 lat nie poszłam z panem, który chciał mi pokazać szczeniaki, które ma w domu (najlepszą nagrodą była dla mnie wtedy duma mamy, jak jej opowiedziałam o całej sytuacji), jak się zgubiłam w drodze ze szkoły (tak, od 9 roku życia wracałam sama! mama wychodziła po mnie dopiero do głównej ulicy) to siedziałam pod klatką i czekałam na mamę odrzucając propozycje ludzi, żeby poczekać u nich kiedy oni szukali mojej mamy, w trakcie spacerów nad rzekę nigdy nawet nie zamoczyłam w niej nogi ponieważ rodzice mnie o to prosili, od 1 klasy liceum miałam zgodę rodziców na samodzielne zwalnianie się z lekcji - i nigdy tego nie nadużywałam bo wiedziałam, że jak nie będę chodzić do szkoły to mogę mieć kłopoty z nadrobieniem zaległości.

Czuwanie nad bezpieczeństwem dzieci to nie zakazywanie, zamiast tak czuwać trzeba dzieci bezpieczeństwa uczyć, również przez przyzwolenia na popełnianie błędów, na zgubienie się w mieście i odnaleziennie drogi do domu, na samotny wypad na rowery do lasu itd.