(...) Wydaje się, że mam wszystko, a tak naprawdę nie mam nic. Straciłam przyjaciół i znajomych. Nie mogę się nikomu zwierzyć, ani wypłakać w rękaw (...) W naszym związku panuje sroga zima. Mój mąż zachowuje się tak jakby żadne uczucia nie były mu w życiu potrzebne. Nie przytula mnie, nie całuje sam z siebie, nie głaszcze, nie trzyma za rękę. Nawet znajomi i sąsiedzi zaczęli to zauważać. W towarzystwie ze mną nie rozmawia. Siedzi koło mnie, ale tak jakby mnie nie znał, jakbym nie była jego żoną. Unika spojrzeń (...) Zero zainteresowania. Łączy nas chyba tylko seks. Czysty seks, w którym nie ma żadnej czułości, jedynie przyjemność. W łóżku mnie nie przytula, a po wszystkim odwraca się plecami i momentalnie zasypia (...). To małżeństwo nie ma sensu Ja o tym wiem. Coraz częściej myślę o rozstaniu (...) Dobija mnie to. Popadam w depresję. Wyję po nocach. Wychodzę na spacer i wyję. Wyję jak zwierzę, bo mam świadomość, że to koniec mnie. Jeżeli nasze małżeństwo będzie wyglądało tak jak dotychczas, to już nic mnie nie czeka, nic nie zdziałam. Będę tylko chodzić i popłakiwać, załamię się i tyle. Mam coraz mniej sił. Nie potrafię odejść… bo jestem uzależniona od męża.
matkapolka.com.pl
Co o tym myślicie? Jak można uwolnić się z takiego uzależnienia?
Ja uważam (jak napisałam wyżej) - że ten tekst może zwrócić uwagę, ile kobiet i mężczyzn żyje w takich związkach, nie robiąc nic. Utajona depresja dotyczy obu płci. Uzależnienie emocjonalnie - także. Bo czy mężczyzna nie może być emocjonalnie uzależniony od kobiety? Uważam, że może.
