Konkurs: Moje wspomnienia komunijne - Forum

Pamiętam ten stres, upał, i gości. Chciałam koniecznie jechać już do Kościoła. Martwiłam się bardzo, czy poradzę sobie z wierszem, który miałam powiedzieć:) I pamiętam, jak poprezedniego wieczora mama "kręciła" mi papiloty:) Pamietam też, chyba najbardziej właśnie piękny wianek z merty... Rano juz chciałam mieć go na głowie, choć zostało jeszcze sporo czasu do kominii. A po powrocie z Kościoła, pamietam to, że płakałm..Dostałam parasolke zamiast zegarka... Lament był niesamowity. Tak bardzo było mi przykro... Moja Matka Chrzestna wyciągnęła pieniądze i dała mi na zegarek... Wtedy dopiero gościnka była super. No, bo w końcu jak to tak? Komunia bez zegarka? To było nie do przyjęcia;)))

Po obiedzie oczywiście w białej sukience "wyłożyłam się" jak długa na schodach, kolano rozbite, sukienka brudna, a tu czas do Kościoła na popołudniową mszę jechać.... Pamietam, że odbyło się "szybkie czyszczenie" sukienki, która i tak pozostawiała dużo do życzenia. Ale mi to nie przeszkadzało. Przecież miałam pieniążki, aby kupić sobie wymarzony zegarek!

dagmara_84 - Zastanawiam się na ile dizeci rozumieją taką uroczystość - od strony duchowej.

Na podstawie postów widać, że raczej jako dzieci myśleliśmy o wszystkim innym, a nie o istocie przyjmowania komunii  jako Najświętszym Sakramencie, czyli zgodnie z wyznawaną wiarą - ciała Chrystusa pod postacią chleba. I raczej jest to powszechne u dzieci również dzisiaj, co słychac po komunii jest licytacja, kto ile dostał:)

Dużą rolę w kształtowaniu duchowego podejścia mają rodzice, którzy w natłoku przygotowań i codziennym życiu powinni znaleźć chwilę czasu, aby porozmawiać z dziećmi na ten temat. Drugą ważną osobą w przygotowaniach powinien być katecheta/ksiądz. Ich rola nie może być ograniczona do odpytania wyuczonych na pamięć regułek, ale powinni przekazać jak ważnym wydarzeniem duchowym jest przyjęcie komunii.

Pierwsza komunia...Moja pierwsza komunia...

W  sumie to nie było może wieki temu, ale dziś  czuję się, jak człowiek z innej epoki, gdy ktoś zaczyna rozmowę na ten temat.

Pamiętam, że czekałam z niecierpliwością, kiedy to ja w końcu bedę chodzić na nauki, które w moich czasach były po nabożeństwach majowych w salce katechetycznej. Już sam fakt, że chodzi się na nauki sprawiał, że czułam się baaardzo ważna i doceniona. A jeszcze zaliczenie matereriału z katechizmu...to było naprawdę coś !!!

Dziś pewnie dzieci tak bardzo nie przeżywają tego, co dzieje się w kosciele, ale ja czułam się taaaaka dorosła i szczęśliwa nie z powodu prezentów, przyjęcia komunijnego w eleganckim lokalu czy pięknego wyglądu, ale tylko dlatego, że siedzielismy z przodu koscioła, że ksiądz wyszedł, żeby nas powitać, że to my moglismy czytać modlitwy, śpiewać. I to się liczyło !!!

Prezenty oczywiście też były, ale ja jak zwykle nie dostałam tego co wszystcy, czyli kompletu złozonego z zegarka, kalkuratora i długopisu i byłam z tego powodu bardzo rozżalona, ale wszystko pozostałe było naprawdę w porządku :).

Made in china napewno dostaniesz 

A w sumie prezent bardzo osobisty.

A co do przygotowań duchowych, egzamin był dla mnie bardzo stresujący, wiele przygotować ale zdany na 5 

To ja dołączę się do tych historii.   Moją koleżankę ugryzła pszczoła dzień przed komunią i na wszystkich zdjęciach ma tak spuchniętą twarze że widać tylko jedno oko 

W zasadzie dużo jest racji w tym,że ciężko wymagać od dzieci powagi sytuacji,ale odrobina dobrych chęci rodziców i można choć troszkę przekazac wiedzy na temat tego dnia.

Niezła Śliwa :) chociaż co za rodzice,że pozwolili mu wyjść z Kościoła bez konsekwencji a z nagrodą -prezenty :)

Każdy przygotuwuje się jak może najlepiej do tego ważnego dnia w zyciu małego katolika

Dzień komuni pamiętam bardzo dobże a było to bardzo dawno . Był to dokładnie 26 maja w dzień mamy. Przygotowania duchowe trwały początku drugiej klasy chodzeniem do kościoła oprucz co tygodniowej religi w szkole. Uczesniczyliśmy w róznych naborzestwach modlitwach nowenach w kościele. Do tego przed sama komunią mieliśmy testy na które uczyłam się z babcią takie jak różaniec tekalog pacierz 3 przykazanie itp. I z tego co religię zdawaliśmy u siostry to wszystko. Przed sama komunią mieliśmy próby mszy śpiewu na której pamiętam złamałam świecę komuniną. Dzień przed mieliśmy pierwszą spowiedz ale się stresowałam ale poszło szybko poniewasz spowiedzi udzielał mi ksiądz którego bardzo lubiłam . W dniu komini mama włożyła mi sukienkę którą sama uszyła, wianuszek po siostrze piękne nowe buty, rekawiczki do rączki dała mi torebeczkę kominijną i świecę. Pieknie mnie sama uczesała, i czekaliśmy na chszenego który mnie zawiózł do kościoła. Jak podjechaliśmy do kościoła wszyscy ustawiliśmy się przed kosciołem i była mała procesja do kościoła, przemówienia i weszliśmy do pieknie ustrojonego kościoła Świetej Jadwigi w Krk. Komuni udzielił nam zastępctwa proboszcza poniewasz proboszcz musiał się udać do Watykanu do papieża. Przez cała mszę troszkę przegadałam z przyjaciułką ale tak mam jak się denerwuję w ważnym dniu. A taki był moja komunia i pryjęcie Pana Jezusa do serca. Pamiętam że śpiewaliśmy mamą pieś z okazji dzień mamy. Ale były wzruszone . Po komuni była w domu małe przyjęcie z odswietnym obiadem i tortami. Prezenty owszem dostałam ale to nie było najwazniejsze. Tylko Pan jezus . I tak to pamietam.

Podobnie ja dostałam zegarek którego niestety już nie mam. A co papilotów to tak samo tylko drewnianych przez cała noc miałam na głowie... Ale zle się spało. ale się mówi dla urody czeba cierpieć :(.

Made in China czy nie to jednak kawał historii, komunijnych prezentów :)))

Ale czy egzamin i w kuwanie regułek to przygotowanie duchowe do przyjęcia komunii? Do Moim zdaniem nie do końca.

Dzieci byly  i sa przed sakramentem tak obyte i "zmeczone" tematem,ze nie wydaje sie dla wielu wazne i doniosłe. Widza,ze to dorosli sa zdenerwowani to wola skupić sie na czyms przyjemniejszym, czyli  prezentach.

Chciałabym się z wami podzielić swoimi wspomnieniami z Pierwszej Komunii Świętej. Dla każdego jest to dzień niezwykły, pełen magii, przygotowań, stresu.....

I u mnie tak było, przyznam się, że pamiętam ten dzień doskonale choć było to 20 lat temu ;)

Ale wiecie co zapamiętałam najbardziej? 

Do Komunii Świętej przygotowywał nas ksiądz, prowadzący Parafię w naszej wiosce. Miał on z nami lekcje religii w szkole. Na długo przed Komunią, stwierdził on, że jako jedyna z klasy jestem bardzo przygotowana, wezwał do szkoły moją mamę (bardzo religijną kobietę) i zapytał co ona sądzi, bym przystąpiła do Komunii Świętej rok wcześniej, z klasą o rok starszą odemnie? Moja mama się zgodziła ochoczo, cieszyła się, że zostałam przez księdza wyróżniona. Ja w pierwszej chwili też poczułam się ważna, cieszyłam się, że widocznie jestem mądra;) hehhehe

A co było potem, potem to już żałowałam tej decyzji. Że nie pójdę do Komunii Św. z moimi koleżankami i kolegami z klasy tylko z dziećmi starszymi od siebie o rok, do którym bądź co bądź czułam respekt. Było mi przykro i pamiętam, że w dzień Komunii uroniłam nawet łezkę. 

Drugie co doskonale pamiętam, to fakt, że wszystkie dziewczynki miały kręcone loki w kościele, wszystkie dumne cieszyły się z tego, bo dla niektórych były to pierwsze loki w ich życiu..... a ja? A moja mama wymyśliła sobie, że uczesze mi francuza (taki warkocz dobierany). Mojej mamie ubzdurało się, że będę wyglądać wyjątkowo, inaczej niż wszyscy, ale mi było przykro. Byłam smutna, że wszystkie dziewczynki mają loki, a ja nie;(

Resztę wspomnień mam już miłą: goście, wystawny obiad w domu, prezenty, wspólne pozowanie do zdjęć, wizyta Chrzestnego, którego zobaczyłam wtedy pierwszy i ostatni raz w życiu ;) 

Jeśli chcecie posłuchać garści wspomnień komunijnych, opowieści o radości i...to zapraszam do przeczytania tej historii..:)
Pierwsza Komunia Święta ...to był dla mnie ogromnie wyjątkowy dzień. Moja mama i babcia już dużo wcześniej objaśniły mi, babcia w postaci opowieści, mama od strony także duchowej, jak ważna to uroczystość. Czułam się wyróżniona, że już jestem w drugiej klasie, starsza, bardziej dojrzała i niedługo spotkam się z Jezusem Chrystusem, kimś niezwykłym, choć schowanym w maleńkim bieluśkim opłatku...
To wielki zaszczyt przyjmować pierwszy raz Komunię Świętą. Nie mogłam uwierzyć, że sam Syn Boży przyjdzie do mnie, takiej malutkiej, drobnej dziewczynki...ale bardzo się z tego cieszyłam..W moim serduszku czułam jednak też trochę trwogę, bo ksiądz powiedział, że wszystko powinno być jak najlepiej, najpiękniej...
Byłam przygotowana duchowo, na ile to możliwe w takim wieku, zdałam świetnie trudny egzamin, ale..
Coś mnie zmartwiło...
Zaraz wyjaśnię...
Mama kupiła mi śliczną sukienkę, bieluteńką, była cudowna i baaaardzo droga. Wszyscy mówili, że wyglądam w niej jak prawdziwy aniołek, pewnie dlatego, że zawsze byłam grzeczna, opanowana, nigdy nie mieszkał we mnie jakiś diabełek- kusiciel. Do tego miałam jasne włoski.
Mama zakręciła moje mizerne włosięta na całą furę wałeczków, bo rano miały ułożyć się z tego wspaniałe loczki. Przyszykowała wszystko na tip-top: jedzenie, ubrania itp.
Rankiem, ledwo odemknęłam jedno oko, już siedziałam na krześle, a mama biegała wokół i upinała misterną fryzurkę z loczków. Wyglądałam słodko i niewinnie, pięknie, jak każda dziewczyneczka tego dnia.
Pojechałyśmy dużo wcześniej do kościoła, bo fotograf miał nam zrobić zdjęcia.
Gdy wszyscy już byli, ustawiono nas koło siebie i wtedy....zaczął kropić deszczyk...kap....kap.....a potem kap, kap, kap coraz gęściejszy. Wszyscy postanowili, by pomimo pogody zrobił jednak zdjęcia...
W konsekwencji przez tę kapaninę moje loczki się zmyły...dosłownie....nie było skrętów, tylko proste kosmyki, a że ich niedużo, to wyglądałam jak zmokła kurka...mokre i przylegające włoski nie wyglądały pięknie. Mama to zauważyła, powiedziała na głos, a ja się zmartwiłam, czy Chrystus do mnie przyjdzie, jak jestem taka brzydka?
Zdjęcia zrobione w pośpiechu nie należą do najbardziej udanych...zmoknięte dzieci, przekrzywione głowy, skulone postacie, wtulone i drżące z zimna....
Nie zapomnę też sytuacji w kościele...miałam powiedzieć dłuuuugi wiersz dla księdza, ale to była niespodzianka. Kapłan o tym nie wiedział. Po podziękowaniach innych dzieci, na końcu miałam recytować ja. Ostatnie mówiące przede mną dziecko odniosło mikrofon, więc podreptałam po niego. Ksiądz trzyma mikrofon, ja wyciągam rękę i chcę go wziąć, a ksiądz nie chce dać, bo myślał, że już wszyscy powiedzieli...chwilę trwało odbieranie sobie mikrofonu....aż w końcu zaczęłam mówić baaaaardzo głośno bez.....wtedy ksiądz się zorientował i szybko podsunął mikrofon....słowa podziękowania były piękne, napisała je siostra zakonna...po ich wygłoszeniu ksiądz ze wzruszenia nic nie mógł powiedzieć...przez kilka dobrych sekund trwała idealna cisza....patrzył na mnie zaszklonymi oczami i ...skinął mi głową i zaklaskał..tak zrobili też pozostali ludzie w kościele...a ja zawstydziłam się, zaczerwieniłam i zamiast z gracją zejść ze schodków przed ołtarzem, poszłam skulona do mamy...po chwili rodzice podeszli do księdza z kwiatami...gdy wychodziliśmy z kościoła, ktoś przydepnął mi sukieneczkę i zrobiła się dziura....Mama odkryła to, ale już w domu....tyle pamiętam. Udało się tak zszyć, że nic nie było widać.
Potem był uroczysty obiad, wszyscy zachwalali przygotowane potrawy. Jeden z wujków poprosił, bym jeszcze raz powiedziała to podziękowanie. Spełniłam prośbę, a on stwierdził, że jest przepiękne.
To, co pozostało z loków mama upięła jakoś w koczka. Siostra cioteczna powiedziała, że wyglądam jak królewna z bajki. Dotykała mojej sukienki, podobał jej się cały mój strój. To mi sprawiło dużą radość, poczułam się ważniejsza.
Pomyślałam, że dobrze, że jednak Jezus zapukał do mojego serduszka, pomimo nieładnego wyglądu....
Ucieszyłam się bardzo z prezentów. Był między nimi i zegarek, i rower, złoty łańcuszek z Bozią....niestety, podczas zabawy ktoś mi go zerwał i wtedy było mi baaardzo przykro, poleciały łzy...
Bawiliśmy się w domu, bo niestety za oknem lało "jak z cebra" :)
Zimno, szaro, buro, ponuro...tak zapamiętałam ostatnie chwile tej uroczystości... I bąbelki oranżady w nosku...:)

Już niedługo czekają mnie kolejne wspomnienia komunijne...:) tym razem śliczną "Komunistką" ( nie wiem, czy w innych regionach naszego kraju też funkcjonuje takie określenie) będzie moja córeczka. Właśnie wspaniale zdała wczoraj trudny egzamin...pierwsze wspomnienia komunijne okiem dorosłego już za mną...:)

Jsmolarek fajnie się czytało Twoje wspomnienia :) U mnie też loki nie była idealne;) Szkoda tylko sesji zdjęciowej-pamiątka do końca życia, ale z drugiej strony zdjęcia są nie powtarzalne i na pewno mają swój urok.

Jak już pisałam w mojej obecnej parafii, komunia została zawieszona i będą do niej przystępować trzecioklasiści za rok. W mojej parafii rodzinnej natomiast jest bez zmian:)

Te przygotowania do Komunii też muszą mieć swój umiar, trzeba pamiętać,że to są tak naprawdę małe dzieci i nie powinno się od nich wymagać nie wiadomo jakich regulek itd. Dużo lepiej byloby gdyby dzieci miały swoimi słowami opisywać niektóre pojęcia, a nie wkuwać formułki. Modlitwy oczywiście na pamięć tzreba znać, przykzania itd.

Ale katecheci potrafią zdrowo przeginać, pamiętam, że jak moja siostra szła do komunii to jej koleżankę w równoległej klasie przygotowywała zakonnica, która wymagał od dzieci zaliczenia formułki spowiedzi łacznie z grzechami-dzieciaki musiały przed całą klasą swoje grzechy powiedzieć;/ A to juz jest bardzo nie fair.

I zgadzam się z przedmówczyniami-bardzo duzo zależy od rodziców,żeby pokazali dziecku duchową stronę tego wydarzenia, pomogli,porozmawiali.

Z mojej komunii przypomniało mi się jeszcze, że z jakiegoś powodu nie wykupiliśmy płyty z nagraną uroczystością- chyba zabrakło dla nas, już nie pamiętam, ale strasznie było mi przykro. Z kolei robiliśmy sobie rodzinne zdjęcia w parku i przez jakieś 3 lata rodzice nie mogli się zebrać,żeby zanieść kliszę do wywolania. Ciągle zapominali, albo było nie po drodze. Swoje komunijne zdjęcia dostałam dopiero będąc w 5 klasie!

Ta zakonnica to zdecydowanie nieodpowiednia osoba na stanowisku nauczyciela:( Trudno to w jakikolwiek skomentować.

Scarlett to musiało być dziwne oglądać zdjęcia po kilkulatkach :) - dobrze że teraz aparat wystarczy podłączyć do komputera i galeria gotowa.  U nas nie pamiętam, czy komunia była nagrywana, mam tylko zdjęcia i to niektóre czarnobiałe ;)

Nawiążę do tego, co napisała Ela i Scarlett....

...kiedy ja zdawałam egzamin przed przystąpieniem do Komunii Świętej, ksiądz był bardzo wymagajacy...wiem, że musiałam się bardzo dużo nauczyć, pytał nas na 'wyrywki' tak to określili moi koledzy.  Regułki, formułki, najlepiej słowo w słowo z zeszytu...niektórym było trudno tak się nauczyć, a kto się nie nauczył, musiał przyjść jeszcze raz, do 'poprawki... To był dla mnie i innych dzieci bardzo stresujący egzamin. Podobnie jest teraz.

W tym roku moją Lidzię uczyła pani, która owszem, poprosiła, by nauczyć się modlitw, ale nic poza tym. Nie było też cotygodniowych spotkań po mszy. Gdy dowiedziałam się o egzaminie, na pięć dni przed, usiadłam z córcią i uczyłam ją tego, co wydawało mi się ważne, oprócz modlitw, bo je już znała. Czułam, ze ksiądz zapyta ją z czegoś trudniejszego...i miałam dobre przeczucia. Pytanie dotyczyło tego, co kapłan mówi podczas mszy wznosząc opłatek? - Jak odpowiesz, powiedział do córci, to egzamin masz zaliczony....odpowiedziała...ale wiem, że inne dzieci nie znają treści tego, o co ksiądz zapytał ją...wydaje mi się, że to było bardzo trudne pytanie. Weszłyśmy przedostatnie, wszyscy wychodzący opowiadali, o co pytał ksiądz...nikt nie miał takiego pytania. Zauważyłam, że od niektórych dzieci, nawet jak się starają, wymaga się więcej...ale najbardziej cieszę się, że znała odpowiedź i już ma za sobą bardzo stresującą rozmowę z księdzem. Pomimo tego, że ksiądz był naprawdę miły, widziałam po córeczce, że ogromnie się denerwuje, a warkoczyk cały czas obracała w dłoni....Moim zdaniem, oczywiście każdy może się ze mną nie zgodzić rozumiem to, nie powinno być tych egzaminów, bo widziałam, jak nie tylko Lidzia, ale też inne dzieci mocno to przeżywały....na dodatek trwało tobaaardzo długo, my weszłyśmy po 3 godzinach czekania na podwórku. Przez chwilę nawet padało...

Dziękuję Elu za miłe słowa.:)..fajnie by było, gdybym mogła opisać milsze zdarzenia, ale cóż, tak się ułożyło...:) dobrze, że nic gorszego się nie stało...:)

Scarlett, to chyba trochę niecodzienne uczucie oglądanie zdjęć po tak długim czasie...:) dobrze, że teraz już to inaczej wygląda...:)

Jsmolarek gratulacje dla córki i dla Ciebie. Pytanie bardzo trudne i nie przyszło by mi do głowy, że o coś takiego można zapytać dziecko w drugiej klasie :( Zapowiada się niezła powtórka przed egzaminem mojego syna;)

Co do egzaminu to mam mieszane uczucia. Z jednej strony szkoda nerwów dzieci i rodziców, ale z drugiej strony warunkiem przystąpienia do komunii jest znajomość wiedzy chrześcijańskiej. Myślę również, że jest to również ważne dla dzieci, które czyją się dowartościowane zdaniem takiego egzaminu.  Jednego jestem pewna taki egzamin powinien być przystępny dla dzieci i wyraźnie określone wymagane zagadnienia. Egzamin powinien być raczej pogawędką niż pytaniem wykutych fragmentów w słowo w słowo. I na pewno nie może być mowy o czekaniu po 3 godziny.

Dziękuję bardzo, Elu...:) wiesz, nie każdy ksiądz musi być taaaaki wymagający...tak myślę. Poza tym nasz ksiądz jest trochę starszy, może stąd te wymagania...

Jeśli chodzi o egzamin, to wydaje mi się, że, tak jak napisałaś, nie powinno się tyle czekać, a poza tym to mogłaby być raczej rozmowa. Nasz ksiądz był bardzo miły, naprawdę starał się nie stresować Lidzi, ale to aż tak wiele nie pomogło. Samo słowo egzamin, czekanie, niepewność, może też fakt, że to u księdza sprawiło, że córcia baaardzo się denerwowała. Inne dziewczynki nawet się popłakały, jak wyszły. To jednak było emocjonujące. Z rozmowy z córcią wiem, że jak odpowiadała w szkole z modlitw na lekcji religii wcale się nie stresowała. Tu chyba zadziałała atmosfera spotkania i to, że przed księdzem, który w tym roku nie uczył u nas w szkole religii i budził respekt dzieci, choć się uśmiechał. 

...z tym dowartościowaniem masz rację, ...:) kto nie wyszedł od księdza, mówił z dumą, że zdał egzamin..:) w słowach czuło się radość, zadowolenie i wielką ulgę...:) wiem, że w sąsiedniej parafii nie ma egzaminu, tylko tyle, że ktoś uczący na religii, kogo dzieci dobrze znają, pyta z modlitw...ale także jestem za tym, by przykazania, modlitwy i podstawowe zagadnienia z religii dzieci umiały przed przystąpieniem do tego sakramentu. To przecież bardzo ważne.