KONKURS Dziewczyna zmienia się w kobietę, gdy… - Forum

...jest w pełni świadoma siebie i otaczjącego ją świata. Staje się kobietą gdy zaczyna w pełni odpowiadać za swoje decyzję. Gdy staje się niezależna i odpowiedzialna, zaradna. Myśli nie tylko o sobie ale o rodzinie,innych. Stawia sobie cele i wyzwania do zrealizowania. Jest ambitna i inteligentna. 

   Bycie kobietą to stan szczególnie psychiki. Kobieta myśli inaczej niż dziewczyna. To nie do końca wygląd czy wiek ale nasze wnętrze. W jaki sposób podchodzimy do życia. Niektóre ,,kobiety,, nigdy nie dojrzewają podobnie jak niektórzy mężczyzni.

  Kobieta ma za sobą jakieś przejścia, doświadczenia które sprawiają że staje się dojrzalsza. Dziewczyna dopiero smakuje życia, często jest zagubiona.

  Z dojrzałością i byciem kobietą jest jak z krzakiem pomidorów. Można posadzić  go w doniczce na parapecie i czekać aż wyrosną owoce. Pomidory jednak czasem mimo właściwej pielęgnacji nie wyrastają.      Pierwsza miesiączka  czy rozpoczęcie życia seksualnego czy założenie własnej rodziny wcale nie sprawią że stajemy się kobietą. W niektórych kobietach całe życie drzemie mała ukryta dziewczynka, która sprawia że tylko potocznie i błędnie jesteśmy spostrzegane jako kobiety.

Najwyraźniejszym wyznacznikiem każdego człowieka, a przede wszystkim kobiety, jest bezinteresowne dawanie z siebie jak najwięcej bez oczekiwania jakichkolwiek korzyści. Pamiętam, mój pierwszy raz, gdy poczułam się dorosła - nie wtedy, gdy urodziłam dziecko, nie wtedy, gdy wyszłam za mąż, ale wtedy, gdy po raz pierwszy powiedziałam - mamo, idź odpocząć, ja posprzątam. Wspaniałe "daj acz ja pobruszę, a ty poczywaj" zatacza krąg.

Bardzo młodo wyprowadziłam sie z domu mając zaledwie 18 lat nie mogłam znaleść wspolnego języka z moją rodzicielką,ale nie określe tego czasu jako wstępowanie w dorosłe i odpowiedzialne życie dojrzałej kobiety, nie mogłam sie odnaleść i zamiast dorosnąć  brać odpowiedzialność za samodzielne życie, zaczełam popełniać błąd za błędem myśle że dopiero zaczął  się moj okres buntu młodej dziewczynki, że na to nie ma określonego wieku jak każdy twierdzi ze wiek dojrzewania mają dziewczynki w wieku 13-16 lat nic mylnego,robiłam rzeczy nieodpowiedzialne i nie ma się czym chwalić, zalegał gdzieś we mnie żal do matki i brak okazanej miłości.Moja przemiana zaczeła się gdy poznałam mojego męża i poczułam prawdziwą miłość nie tą dziewczęcą glupią i niezrozumiałą lecz tą dojrzałą i odpowiedzialną opartą  na wzajemnym zaufaniu trosce o drugiego człowieka,To mąż i jego rodzina pokazała mi co znaczy być dorosłą co znaczy Kochać i byc kochanym i docenionym, myśle że tego właśnie każdej młodej dziewczynie potrzeba zrozumienia i poczucia ze nie jest sama w tym wielkim świecie, że da radę a wrazie czego może lizyć na wsparcie, po czasie podjeliśmy kolejną decyzyje o założeniu rodziny wspolnej przyszłości ja jako żona i w przyszłości matka,ten czas to najlepszy czas w moim życiu i nadal trwa, Jestem żoną spełniam się gotuję sprzątam prasuję ale wszystko z milości dla męża z troski i chęci - nie z obowiązku "bo to obowiązek żona, tak muszę".Jestem poprostu świadoma swojego wyboru szczęśliwą kobietą,żoną a przyszłości mam nadzieje taką samą dojrzałą swiadomą matką naszych dzieci.

Dziewczyna zmienia się w kobietę, gdy przyjdzie na to właściwy czas !!

 A czy w ogóle taki czas musi przyjść?– Nasuwa się przewrotne pytanie w mojej głowie,

Nie ma, nie było i nie będzie daty ani wieku, kiedy ta ''metamorfoza " nastąpi.

Na pewno to nie natura ani ubiór jest wyznacznikiem zmiany dziewczyny w kobietę!!

Kiedyś zobaczyłam idąc w centrum handlowym kobietę ubraną w ciasną elegancką kurteczkę, obcisłe leginsy i modne buty. Była zgrabna, ale coś mnie w niej nie pasowało. Po chwili wiedziałam – była to filigranowa ,dojrzała kobieta i było to widać po rysach na jej twarzy. Pomyślałam sobie wtedy, że to niesmaczne, tak udawać nastolatkę, że czas stoi w miejscu, na siłę się odmładzać, ubierać w najmodniejsze dziewczęce ciuchy, projektowane dla piętnastolatek. Nie wypada.

Ale potem przyszło mi do głowy, że to chyba nie tak, jak myślę.

Bo jak się sama ubieram? Noszę bluzy sportowe z kapturem i we wzorki rajstopy. Mam kolczyki zrobione z żelowych misiów ,suszonej cytryny i trzydzieści parę lat. Pewnie nie wyglądam lepiej niż, tamta kobieta. Ale ja przecież nie czuję, że mam trzydzieści parę lat i że jestem dojrzałą kobietą, bo w głębi duszy zatrzymałam się gdzieś na innym etapie.

Zmieniam się, ale wciąż jestem taką samą ''dziewczynką - kobietą'', jak wtedy. Bo zmiana z dziewczyny w kobietę to nie jednodniowy etap to wręcz wieloetapowy okres, który jest bardzo burzliwy, pełen młodzieńczych rozterek i trądziku :)

Może nie zauważyłam, że jestem dojrzałą kobietą, która wygląda śmiesznie w kolczykach z misiów lub z cytryn? Ubiór i styl bycia tak naprawdę nie zrobi z dziewczyny kobiety a z kobiety dziewczynę…to "coś" siedzi głębiej i dotyka całkiem innych sfer życia  !!..może to głębia duszy ...a może myślenia....

P.s - ''Już nikt nie poprosi mnie o dowód osobisty w monopolowym... ''- Lub, gdy ogół społeczeństwa zwraca się do Ciebie ''Pani''…. Właśnie wtedy poczułam, że w moim życiu skończył się pewien okres.

W każdej kobiecie jest troszkę niefrasobliwej dziewczyny, tak jak w każdym mężczyźnie jest mały chłopczyk !!

Pytanie te zadajac nastolatcę która jest jeszcze dziewczynką odpowiedziałaby,że oznaką tego jest miesiączka i 18lat. Natomiast pytając kobiete usłyszelibysmy,że jest to moment nastajacy w nie wiadomym czasie... Kiedy kobieta zaczyna rozumieć na czym tak na prawde chodzi w życiu. Dlaczego każdy jej powtarzał ucz się bo nie znajdziesz dobrej pracy teraz jako kobieta rozumie to i czasem nawet żałuję że nie słuchala sie innych. Moment ten nadchodzi też jak kobieta zaczyna myśleć o dzieciach rodzinie. Ciężko jest opisać takie momenty gdyz one są bardzo ważne dla każdej z nas, ale inaczej je wszystkie przechodzimy.

w dziewczynce od zawsze drzemie element kobiecości a w kobiecie namiastka dziewczynki... magiczne przejście z dziewczyny w kobietę nie następuje wcale z pierwszą miesiączką,pojwieniem się piersi,pierwszym zauroczeniem,makijażem czy dopiero po 18-stce. to sprawa indywidualna. ona z pewnością tego czasu nie przegapi. serce i rozum zrobią swoje :)

DZIEWCZYNA ZMIENIA SIĘ W KOBIETĘ, GDY JEST MYŚLI I SŁOWA POZNAJĄ SIĘ WZAJEMNIE. WIE, ŻE NA TYLE ZMIENILA SIE FIZYCZNIE I PSYCHICZNIE BY MÓC I BYĆ KOBIETĄ .

Kiedy rodzi się "kobietka" matka jest szczęśliwa Są niewiadome i pytania Jaka ona będzie? Zapewnienia matki już ja ją sobie wychowam Przez wiele lat corka podpatruje mamę , bierze z niej wzór i upodobania Trzeba być naprawdę mądrą matką żeby to zauważyć i pokierować córką Więż jest ogromna , dlatego córka , kiedy zaczyna wyrastać z dziecka staje się małą kobietką Nie chce robić to co jej mama Zmienia fryzurę, styl ubierania na wiele rzeczy buntuje się "mamo ja tak nie chcę" Zaczyna ze słodkiej kochanej córeczki wyrastać kobieta Matka musi stać na straży , żeby córka , ta mała kobietka była w życiu szczęśliwa Kobietą jest się zawsze 

Dziewczyna zamienia się w kobietę gdy zaczyna dojrzewac, dorastac. Nagle w pewnej chwili zauwaza rzeczy które dotychcas jej nie interesowały, zauwaza zachowanie osób dorosłych, zadaje sobie i innym setki pytań i bacznie obserwuje wszystko i wszystkich.Obsrwuje jak zmienia się jej ciało. Dziewczynka zmienia się w kobietkę jak szara gęś w cudnego łabędzia. Na poczatku kobiecości trzeba wszytko przetestowac zaczynając od kosmetyków, nowych ubrań tym samym zmieniając styl oraz dobór nowej fryzury.Dojrzałosc kobiety rodzi się równiez w psychice, zaczyna do wszystkiego poważniej podchodzic, zaczyna rozumiec "świat dorosłych". Taka przemiana jest bardzo wazna w zyciu dziewczynki/kobiety.

        Pierwszy raz w życiu usłyszałam słowa z ust mojego Taty; "córeczko, teraz jesteś już kobietą, musisz w pełni o siebie się troszczyć i uważać na siebie". A było to pamiętnego dla mnie dnia, kiedy to poraz pierwszy dostałam miesiączkę :) Miałam zaledwie czternaście lat. Myślałam, co ten Tato wygaduje... Później zaczęły się poważne rozmowy z Rodzicami na temat współżycia itp. Nie rozumiałam po co o tym mówią, przecież ja jestem jeszcze dziewczynką, której ani na myśli były te sprawy. Ale ok. wysłuchałam i dalej żyłam swoim beztroskim życiem.

         Kolejnym etapem mojego życia były osiemnaste urodziny. Podczas składania życzeń wielokrotnie usłyszałam, że jestem już dorosłą kobietą. Tak też się poczułam kiedy odebrałam dowód osobisty z urzędu.

          Od kilku lat miałam chłopaka. Często słyszałam jaka to ja jestem wyjątkowa, wspaniała i kochana. Spotykaliśmy się bardzo długo. Byłam szczęśliwa i doceniona. Przyszedł moment intymnego zbliżenia. Po tym zdarzeniu już zupełnie czułam się prawdziwą kobietą.

        Po jakimś czasie zaczęliśmy snuć wspólne plany. Chcieliśmy razem zamieszkać i spróbować samodzielności. Mój Luby pracował. Ja zaraz po ukończeniu liceum dostałam się na studia. Planując samodzielność wybrałam studia niestacjonarne. Chwilę później udało mi się otrzymać staż. Chętnie rozpoczęłam pracę w placówce opiekuńczo - wychowawczej z osobami niepwłnosprawnymi. Wszyscy w około pytali czy daję sobie radę? Że to bardzo ciężka i odpowiedzialna praca. Ja od początku dobrze sobie radziłam, a nawet pokochałam bardzo te dzieci. Zajęcia z takimi osobami dały mi wiele. Zaczęłam zdawać sobie sprawę jakie nieszczęścia dotykają wspaniałych ludzi.

        Wkońcu znaleźliśmy stancję. Zaczęliśmy nowy rozdział w życiu. Podzieliliśmy się obowiązkami i świetnie dajemy sobie radę. Oboje pracujemy, jesteśmy dorośli  - jest dobrze.

         Po trzech latach naszych wspólnych "rządów" zaszłam w ciążę :)  To było coś wspaniałego. Nigdy wcześniej nie czułam się tak wyjątkowo (z resztą jak każda kobieta w ciąży). 

         Najpiękniejszy dzień mojego życia, to kiedy wzięłam w objęcia moją prześliczną córeczkę. W moim przypadku to właśnie urodzenie dziecka dało mi stuprocentową kobiecość. Wtedy poważnie czułam się kobietą, porównując do powyższych wydarzeń. Nic nie jest w stanie przebić tego zjawiska. Teraz jestem dla kogoś najważniejszą osobą w życiu, jestem autorytetem, jestem za kogoś odpowiedzialna, jestem nauczycielką i przewodnikiem... I do tego wszystkiego mam najcenniejszy Skarb pod słońcem, za który gotowa bym była oddać nawet życie.

        Opisałam swój przypadek, aczkolwiek sądzę iż ludzie bardzo różnią się od siebie. Każda dziewczyna mogła inaczej przerodzić się w prawdziwą dojrzałą kobietę.

Dziewczyna zmienia się w kobietę w skutek wielu życiowych sytuacji......

Mam koleżanki, które bardzo wcześnie stały się kobietami- matkami- dla mnie 17- letniej dziewczyny było to nie do pomyślenia. Zostały też żonami i do tego też musiały pogodzić te wszystkie obowiązki ze szkołą. 

Mam równiez koleżanki, które na siłę, wręcz "za szybko" chciały się stać kobietami w ich mniemaniu- była to np utrata dziewictwa po studniówce lub na imprezie z kolegą jeszcze w gimnazjum- wpadały od nastoletnich lat w toksyczne związki, nałogi- do dziś ich drogi jako dorosłych kobiet nie mogą się naprostować.

Mam równeż koleżanki, które buntem chciały udowodnić swoją "dorosłość" będąc tak naprawdę dziewczynkami, dla niekórych z nich dobrze się to nie skończyło.

Moja przemiana z dziewczynki w kobietę również była diametralna. Jako 14-letnia dziewczynka trafiłam do domu dziecka. Było to przeżycie nie do opisania. Nagle zabrakło domu, rodziców, którzy przestali się interesować własnym dzieckiem, Mieszkałam razem z siostrą, ale i tak byłam bardzo samotna, zamknięta w sobie. Miałam poczucie wielkiej krzywdy, nienawiści do najbliższych, dlaczego mogli na to pozwolić.

Pewnego dnia "dostałam" lokatorkę do swojego pokoju. 3 letnią wtedy Karolinkę, która nie potrafiła mówić, załatwiała się jeszcze w pieluchy i co noc strasznie płakała za mamą. Musiałam z dnia na dzień nie tylko zaopiekować się sobą, ale również tą malutką kruszynką. Uczyłam ją wszystkiego od podstaw, pocieszałam, broniłam przed zazdrosnymi dziećmi, ponieważ Karolcia miała we mnie swoją obrończynię. Uwielbiałam ją rozpieszczać. To ona nauczyła mnie miłości i opiekuńczości oraz dystansu do samej siebie. Pewnego dnia powiedziała: "Agnieska"- Ty jesteś moją prawdziwą mamą"- wtedy takie słowa- był to dla mnie ogromny szok. Później KArolcia została adoptowana, znalazłyśmy po kilku latach kontakt na portalu społecznościowym, piszemy przez translatora- sama mnie odnalazła, ma nasze wspólne zdjęcia.

Dziś też jestem mamą-sama mam córcię- małą kobietkę, ale staram się o nią dbać jak i o moją Karolcię- tą malutką, bezbronną dziewczynkę, która również za kilkanaście lat stanie się kobietą:) Myślę, że ta "kobiecość" -wewnętrzne piękno płci żeńskiej- przekazywane jest z pokolenia na pokolenie:) Każda córka bierze przykład ze swojej matki/ opiekunki.

1) Biologicznie - to wiedzą wszyscy, pierwsza miesiączka... 14-latka, 15-latka mogły być już spokojnie wydawane za mąż. Banał. Powiedziałam o tym kiedyś dzieciom w gimnazjum, gdzie pracuję. Śmiech. One? My??? No właśnie... Dziś biologia już nie wystarcza.

2) Wosowo - zgodnie z naszą konstytucją dziecko staje się kobietą w dniu swoich osiemnastych urodzin. Potem tylko różowy dokument wielkości karty kredytowej i można wszystko. Choć głównie sprowadza to się do możliwości samodzielnego zakupu alkoholu w sklepie. Średnia do dorosłość, skoro w zasadzie nadal mieszka się u rodziców, chodzi do szkoły i...

3) Podstawowo-przedsiębiorczo - własne zarobki? Bo ja wiem? Trzynastoletnie modelki zarabiają w dzień więcej niż ich mamy przez miesiąc. A potem siedzą w wielkich mieszkaniach, otulone w ciepłe koce - bo jak się tak mało je, to jakoś zimniej... Młode gwiazdki filmowe na czerwonych dywanach przechadzają się w taaaakich szpilkach, że   grozi to ich bezpieczeństwu. Dorosłe? Niekiedy mam wrażenie, że to tylko stylizacja, fasada, za którą chowa się dziecko.

4) Estetycznie? Pamiętacie ten teledysk Annie Lennox, gdzie ona siada przed lustrem i zaczyna się malować? To był dla mnie symbol bycia kobietą. Tyyyyle kosmetyków i taaaaakie lustro. Nie mam jednego i drugiego. Tym pięknym kobietom, na których makijażu nie widać, zazdroszczę. Tym, które się "namalowują" nie odmawiam owej namalowanej kobiecości, ale dojrzałości - czyli czegoś, co dla mnie jest istotną częścią w byciu kobietą - już tak. 

5) Historycznie - no niby można już tak, jak Jadwiga Andegaweńska - w wieku 12 lat. Ale po co? Gdzie luksus nieodpowiedzialnej młodości? Prawa do dziecinnej nieodpowiedzialności.

6) Chemicznie - chodzi o hormony. I feromony. A potem jest ślub. Albo i nie ma. I żyją długo i szczęśliwie. Albo i nie. Ale są ze sobą. I nagle okazuje się, że odpowiedzialnie trzeba o to bycie dbać. I czasami czas na refleksję. Czyli coś, o co w rodzinnym domu dbamy zdecydowanie mniej.

7) Matematycznie - może wtedy, kiedy zamiast być jedną, jedyną ewanną, stajemy się nagle ewanną żoną i ewanną mamą. Koncepcja trialistyczna mi tu wyszła :) Bo nagle stajemy się bezdyskusyjnie i nieodwołalnie zależni. Od kogoś. Już nie tylko od siebie...

Jest jeszcze jedna myśl, która kołacze mi się po głowie... Kobieta. Kiedy? Moja przyjaciółka powiedziała mi kiedyś, że ona zrozumiała, że jest całkowicie i absolutnie dorosła, gdy odeszła jej mama. Kiedy nie można było zadzwonić, pogadać, pojechać, wypłakać się i pośmiać. No i przytulić. Była tylko ona i pustka. Nie znam tego uczucia. I nie chcę go znać jak najdłużej. Ale tak sobie myślę, że faktycznie to może być ten moment, kiedy "trzeba się stać". Powyższe, pozostałe, mogą takimi być, ale nie muszą. Ten jest.

... dochodzi do wniosku, że tylko samowystarczalość i niezależność da jej poczucie bezpieczeństwa... Cudownie jest dzielić z kimś życie, troski i radości ale zawsze warto być przygotowanym na bolesne zderzenie z rzeczywistością...

Dziewczynka zmienia się w kobietę wtedy, gdy poczuję swoją wewnętrzną siłę. Kiedy uwierzy, że połączenie tego, co w niej dziecięce i kobiece są jej sprzymierzeńcami i dzięki tym cechom może stawić czoło światu. Że z dziewczyńską, dziecięcą radością życia może osiągnąć po kobiecemu wszystko to, co sobie wymarzy.

Kiedy dziewczyna zmienia sie w kobiete
w jej duszy tancza motyle
Swiat caly chcialaby zdobyc
chociaz sprzecznosci w niej tyle
Kobiecy swiat,subtelny tak
tajemnic wiele kryje
kobieta nie zawsze latwo jest byc
i wtedy lez przychodza chwile
Czasem jest pieknie,czasem jest trudno
ale w jednym na pewno sie nie myle
Milosc,wytrwalosc i niezwykla sila
pomoga nam by w swiata przekroczyc kolejna mile.

DZIEWCZYNA ZMIENIA SIĘ W KOBIETĘ, GDY MIŁOŚĆ POZNAJE, KOCHAĆ ZACZYNA I ZA  SWOJE ŻYCIE ODPOWIEDZIALNOŚĆ BIERZE.  WYBORÓW DOKONUJE, SZCZĘŚCIE WŁASNE NAD PRZYJEMNOŚCI INNYCH WYBIERA I DOBRZE SIĘ Z TYM CZUJE NIKOGO NIE KRZYWDZĄC MARZENIA WŁASNE REALIZUJE.

Gdy dorośli mężczyźni z dalszej rodziny zamiast pogłaskać po główce woleli by poklepać po pupci...

Dziewczyna zmienia się w kobietę gdy Kobieta zaakceptuje w sobie tę odrobinę dziewczynki jaka zawsze będzie w niej tkwić. Tylko wtedy może być taką jedną wielką całością, która w każdej dziedzinie się uzupełnia. Bo aby być naprawdę kobietą nie trzeba tylko mieć poczucie gustu w sposobie ubierania się (więc to nie tylko mini, szpilki i wyszukane perfumy), nie trzeba tylko podejmować decyzje wraz z ich konsekwencjami i nie tylko przyjąć seksapil, który wraz z wiekiem pojawia się w każdej z nas choć nie każda potrafi go zauważyć i docenić. Kobieta to też ta dziewczynka, która potrafi czasem w sposób nieodpowiedzialny sprawić wiele radości innym choćby bawiąc się śnieżkami czy zjeżdżając na sankach z górki. To ta dziewczynka, która bawi się z dzieckiem/ćmi lalkami samochodzikami czy klockami.

Kobieta ma niesamowicie wiele twarzy, bo przecież jest i egoistką i matką, i karierowiczką i sprzątaczką, i kucharką i modelką itp. Jednak tylko i wyłącznie ona sama decyduje o tym kiedy staje się silną, pewną siebie kobietą. Wszystkie zdarzenia z życia tylko ją uzupełniają w swojej kobiecości. Dla mnie prawdziwa kobieta to starsza pani z całą masą zmarszczek, które opowiadają o jej troskach i radościach, która ma gromadkę wnuków i kochających się dzieci, a która wciąż potrafi im sprawiać zaskakujące radosne niespodzianki.